Bedenkelijk slaperig niveau

In een uitzending van Pauw en Witteman van woensdag 25 november typeert Freek de Jonge Nederland als een land vol klagers. En inderdaad: het elan is totaal verdwenen.
Kijk maar

Corrupt

‘Neem de man die zijn droom vervuld heeft in een middelgrote gemeente en daar burgemeester is geworden, en denkt dat het erg belangrijk is, met z’n ambtsketen en z’n pak aan en alles. Ja, daar kan je natuurlijk tegen fulmineren, maar waarom zou je. Dat is van alle tijden, van alle eeuwen. Wat je die man toewenst, dat is dat hij ook eens een paar momenten van rijpheid zal hebben, en zal inzien dat het helemaal niets betekent. Maar om daar nu de lering uit te trekken “wordt nooit burgemeester” of “aanvaardt nooit ergens enige autoriteit, want dan word je corrupt”, nee. Natuurlijk word je corrupt, we zijn allemaal corrupt. Voor de ene helft zitten we in de vuiligheid en de modder, en vuile handen krijg je natuurlijk altijd.’

Nop Maas, Gerard Reve, Kroniek van een schuldig leven, p. 682

Ik weet wel anders...

Mijn gelukkigste momenten, mijn ergste momenten – het zijn dingen die alleen ik me herinner, niemand anders herinnert ze zich. Een heel eenzaam gevoel.

Amy Tan, De vrouw van de keukengod, p. 220

Het omgekeerde is vaker waar: zo kijkt ondergeschikte naar de chef

Strak kijken we elkaar elke ochtend klokslag negen uur in de ogen. Hij staat voor mijn bureau en heeft zijn blik op de mijne gefixeerd. Niet precies recht erin, maar een fractie hoger, ergens tussen wenkbrauwen en wimpers. Ik ben een lul, zegt hij.
Niet met woorden maar met zijn blik. Ik zit achter mijn bureau en kijk hem recht in de ogen, niet erboven, niet eronder. Als zijn chef mag ik hem recht in de ogen kijken, hij mag dat niet. Dat weet ik, dat je een lul bent, zeg ik. Bij mij ook geen woord, ook mijn blik zegt alles.

Petros Markaris Het late journaal, p. 7

Niet alleen in de thuiszorg, hoor!

Even aan de vergetelheid ontrukken.
In de Volkskrant van 29 augustus 2009 schreef Marjolijn Februari
In de thuiszorg, hoorde ik laatste een verstandig man zeggen, is inmiddels het soort managers binnengestroomd dat vroeger in de porno-industrie werkte. Uit op het snelle geld en zonder veel consideratie met de medemens.

Vanzelfsprekend

Ze leerde me van beeldende kunst genieten, ze verbeterde mijn Duits aanmerkelijk, ze leerde me zelfs bridgen. Ze bracht me louter door haar spel dingen over muziek bij; de vreugde die het musiceren met haar me gaf, samen of in ons trio, was even groot als de vreugde die het kwartet me schenkt. Ik heb me later gerealiseerd dat ik zelfs over muziek meer van haar had geleerd dan van wie dan ook, want wat ik van haar leerde werd me niet onderwezen.

Vikram Seth, Verwante stemmen, p. 95

Werken. Maar voor de zekerheid ...

Voor de zekerheid dus

Logisch dat ze deze naamgeving kiezen voor een sleutelpositie

Column Producties, dat in 1999 is opgericht door Van Gogh en Van de Westelaken, had op het leven van Van Gogh een keyman-verzekering lopen, een verzekering voor iemand met een sleutelpositie.

Volkskrant van vandaag, voorpagina

Daarom doe ik het zo als ik het doe

(...) door je nieuwsgierigheid te prikkelen. De informatie wordt doelbewust verstopt, onduidelijk gemaakt of in het midden gelaten in de hoop dat je wordt gemotiveerd om haar te gaan vinden. Je aandacht wordt getrokken doordat je kennis in het vooruitzicht wordt gesteld. Zo wordt je verleid door je eigen onwetendheid.

Roland van der Horst, Nieuwsgierigheid, Hoe wij elke dag worden verleid, NwAdam, p. 10

Een weg, hoe dan ook

Aut inveniam viam aut faciam. (...) Ik zal een weg vinden of er zelf een banen.

Paul Christopher, Het Michelangelo Mysterie, p. 196

Is dit wel 'zagen', of gewoon de onrust van alle tijden en overal?

‘Veel van de theatermakers – nu ben ik aan het zagen – zijn een soort projectontwikkelaars. Vaak heb ik het gevoel, maar misschien is het maar gelul van mij, dat de acteur er eigenlijk niet zoveel meer toe doet. De makers, zoals ze tegenwoordig heten, hebben iets bedacht en plaatsen daar mensen in, in plaats van uit te gaan van het kloppende hart, de spelers. (...)'

Interview met Jan Declier, 'Ik vrees dat ik de zin van het leven niet meer ga ontdekken', VK-Bijlage 22.08.09

Ook mìjn relatie met kennis?

Als een botanicus door een wei wandelt kiest hij de bloemen heel systematisch, hij weet welke hem interesseert en welke hem helemaal niet interesseert; hij neemt beslissingen, verwerpt, legt verbanden. Maar als een tourist door de wei loopt, worden de bloemen op een heel andere manier gekozen, een omdat hij geel is, een andere omdat hij blauw is, een derde omdat hij lekker ruikt, een vierde omdat hij precies aan de rand van het pad staat. Ik geloof dat mijn relatie met kennis zo geweest is.

Susanna Tamaro, De stem van je hart, 1994, p. 44

Geen verplichte werkzaamheden meer ... dus

Spelen met mijn spulletjes????

Onderwerp van gesprek in de kantine

Op 15 september droeg ik bij: Dat mensen op hun werkplek overlijden, is ongebruikelijk, zeldzaam zelfs. Het zou mensen moeten worden gegund om zich terug te trekken om te sterven. Ze moeten met pensioen gaan of in de gezondheidszorg verdwijnen en dan opeens op een dag in de kantine onderwerp worden van gesprek.

Stieg Larsson, Gerechtigheid, p. 192/193

Geïllustreerd:

Ieder kind

'Elk kind is een individu, een ster, en moet zich optimaal kunnen ontplooien.'
Bron

Stel nu eens dat ik

eens zou gaan proberen te koken, dan zal je zien dat het resultaat is

Gummbah, VK 08-10-09

Behoefte aan vrijheid

Even in mijn ouwe doos getast: uit de Volkskrant van 24.10

"Onderzoek wijst erop dat de meeste mensen er veel voor over hebben om eerder met werken te stoppen. Deeltijdwerk blijft onverminderd populair. De nieuwste trend is de opmars van wat de socioloog Dick Pels noemt ‘de economie van zelfstandigen’. Het aantal zzp’ers en freelancers groeit explosief, ondanks de crisis. Velen,ook ouderen, nemen het heft in eigen hand – vaak bij een dreigende reorganisatie of ontslag. Werknemers worden onafhankelijker, individualistischer en beweeglijker. De kenniseconomie vraagt om individueel vakmanschap, om mondigheid
en eigen verantwoordelijkheid. Maar de keuze voor zelfstandigheid is óók ingegeven door de behoefte aan vrijheid. Daarvoor leveren mensen graag inkomen in."

Hans Wansink

Hoge pieten

Alle hoge pieten zitten op de vijfde etage. Ze zijn daar bij elkaar gezet om collectief denkwerk te kunnen verrichten of ze zijn collectief geïsoleerd, zodat wij in elk geval ons werk kunnen doen; hangt ervan af hoe je ernaar kijkt.

Petros Markaris, Het late journaal, p. 13

Klassiek voorbeeld onder pedagogen...

De volgende dag weer een bericht hierover in de VK."Juf: ‘Vandaag gaan we kleien.’Waarop de meisjes ijverig poppetjes beginnen te kneden. De jongetjes daarentegen duwen hompen klei in het neusgat van hun buurman of werpen wat tegen
het plafond, tot ongenoegen van de juf. Het is een klassiek voorbeeld onder pedagogen."
Weer wat geleerd! Klei in het neusgat van je buurman, dat is dus een klassiek voorbeeld onder pedagogen!
Meer 'leuke' uitspraken in dit stukje, hoor. Er is sprake van 'verjuffing'; de didactiek is vervrouwelijkt en de 'moeders die speuren naar scholen
met de laatste meester voor de klas' worden gehoord.