zondag 29 augustus 2010

De vinger op de zere plek van de machthebbers en ... -II-


Toch nog gerechtigheid!
Eerder haalde ik een interview met André Wetzel aan en vervolgens de reactie die toen los kwam.
En nu -nou ja enige tijd geleden, dus-:
In de Volkskrant van 18 maart, pagina 28,

Ontslag Wetzel bij ADO was onterecht
ANP
Den Haag
ADO Den Haag had niet het recht om André Wetzel in december vorig jaar op staande voet te ontslaan. Dat heeft de arbitragecommissie van de KNVB bepaald. De commissie kwam ook tot de conclusie dat de arbeidsrelatie dusdanig verstoord is, dat die per 1 april moet worden ontbonden. De eredivisieclub moet de technisch directeur een vergoeding van 100.000 euro betalen.
Wetzel werd op 22 december vorig jaar op straat gezet. De directie en de raad van commissarissen waren van mening dat Wetzel een paar dagen eerder in een interview in de Volkskrant de club in diskrediet had gebracht. De technisch directeur besloot zijn ontslag aan te vechten bij de arbitragecommissie.

donderdag 26 augustus 2010

Koos Terpstra: ‘We zijn de greep op ons eigen bestaan kwijt’ -VII-

‘Een uitweg is er altijd, al gaat die al te vaak gepaard met ontzettend veel ellende. Maar er is een uitweg. Er is altijd weer een nieuwe generatie. Die gaat het oppakken. Het kan niet anders.'

maandag 23 augustus 2010

Koos Terpstra: ‘We zijn de greep op ons eigen bestaan kwijt’ -VI-

‘Het Gemeentelijk Vervoerbedrijf van Amsterdam heeft drie directeuren. Alle drie verdienen ze meer dan de Balkenendenorm. Dat zijn dezelfde mongolen, want een ander woord wil ik hier niet gebruiken, die tegen de chauffeurs hebben gezegd: als jullie de dienstregeling niet halen, moeten jullie hier en daar een halte overslaan. Want ze rekenen erop dat ze niet worden beoordeeld op hun werk, maar op de dienstregeling. Dus rijdt de bus de halte voorbij waar mensen staan te wachten in de regen.
‘Wat me eraan herinnert dat diezelfde directie destijds bij de introductie van nieuwe pontjes over het IJ de belofte niet kon waarmaken dat de boten elke vijf minuten zouden varen. Men vond een briljante oplossing. Jarenlang heeft bij de pont een klok gehangen – en ik lieg niet – die zes minuten deed over elke vijf minuten.
‘Ik vind het bedrag van die Balkenendenorm niet eens zo hoog, maar we hadden afgesproken dat in de ambtelijke dienst niemand meer krijgt dan wat Balkenende verdient. Toch strijkt de leiding van tram en bus meer op dan Balkenende. En dat geldt niet voor één directeur, maar voor drie directeuren. Wat moeten gewone mensen nog geloven?’

zondag 22 augustus 2010

Koos Terpstra: ‘We zijn de greep op ons eigen bestaan kwijt’ -V-

Hij is nog lang niet klaar.
‘Ik bel. Ik ga de wachtlijst in. Ik had het van de week met de NS. Ze willen dat ik mijn kaartje koop via internet. Hou de mensen weg van het loket.
‘Oké, ik koop mijn kaartje via internet, maar het lukte niet om te betalen. Het ding deed het niet. Het gaf ‘error’. Dan denk je: oké, later nog een keer proberen. Uiteindelijk ben je algauw twee uur bezig, het ding bleef maar ‘error’ vermelden.
‘Ik dacht: ik ga maar bellen. 35 cent per minuut. Op het bandje stellen ze je gerust, ze zeggen: we vragen voor dit gesprek niet meer dan 17,50 euro. Dat is al een onbeschoftheid van hier tot Tokio. Normaal gedrag, beleefd gedrag zou zijn dat als ik op mijn scherm voortdurend een ‘error’ krijg, de NS dit opmerkt en mij gaat bellen: meneer, we zien dat u heel veel moeite doet om bij ons een reis te boeken, hoe kunnen wij u helpen? Kunnen wij even samen kijken hoe we dit gaan oplossen, want u heeft al zoveel voor ons gedaan. Dat zou normaal zijn, toch?
‘Ik kreeg een poppetje op mijn telefoonscherm. Het poppetje heette Sophie. Sophie bestaat dus niet. Een stem zei: ‘Sophie gaat u met alles helpen.’ Ben ik soms debiel?
‘Sophie sprong wat op en neer, en de stem zei: ‘Sophie adviseert u zus en zo te doen.’ Dat deed ik. Het resultaat: error. Ondertussen – mag ik dat er nog even bij zeggen – had ik telkens alles opnieuw moeten invullen. Het is niet zo dat Sophie tegen je zegt: ‘ik heb natuurlijk al lang uw gegevens, sorry voor alle narigheid, maar die formulieren hoeft u uiteraard niet meer in te vullen.’ Zo is het niet. Dus ik vul opnieuw alles in, het resultaat is error, ik bent vastgelopen en klemgezet, en vervolgens krijg ik de vraag voorgelegd: ‘Heeft Sophie u goed geholpen?’
Na omzwervingen kreeg hij een levende mevrouw aan de telefoon.
‘Je legt je probleem voor, ze zegt: ‘Maar als u wilt betalen, moet u op uw computer de beveiliging uitschakelen.’ Waarop ik zeg: ‘Dat is toch een beetje raar? Altijd als ik moet pinnen, krijg ik te horen dat ik vooral niemand moet laten meekoekeloeren, en nu zegt u dat ik de beveiliging moet uitschakelen.’ ‘Ja’, zegt ze, ‘maar doet u dat nu maar; weet u, u hóeft me niet te geloven, dan moet u het zelf weten’ – dat was de toon, hè. Ik zei nog eens: ‘Maar mevrouw, ik vind het raar’, en zij op een steeds barsere toon: ‘Ik zeg u wat u moet doen’.’
Oké, waar komt de onvrede vandaan?
‘De onvrede komt doordat je nergens bij kunt. We zijn op een aantal essentiële gebieden – de gezondheidszorg, de telefonie, de communicatie – in situaties terechtgekomen, met dank aan de overheid, waarin je totaal machteloos bent gemaakt.
‘Als je te maken krijgt met organisaties die maar met één vraag bezig zijn, namelijk hoe ga ik deze figuur helemaal leegtrekken terwijl ik hem op zo groot mogelijke afstand houd, dan vraag je om razernij onder de mensen. ‘
Zijn we de greep kwijt op ons eigen bestaan?
‘Ja, maar dat is nog niet het ergste. Als gezegd zou worden: oké jongens, jullie worden belazerd door telefoonmaatschappijen en andere publieke diensten, we weten het, we kunnen of willen er niets aan doen, dan is daar tot op zekere hoogte mee te leven. Ik bedoel, er zijn meer corrupte maatschappijen.
‘Maar dat gedaan wordt alsof – terwijl een grote meerderheid van de bevolking de onmacht ervaart –, dat maakt het erg.

zaterdag 21 augustus 2010

Koos Terpstra: ‘We zijn de greep op ons eigen bestaan kwijt’ -IV-

We zijn bij ons onderwerp: de door anonieme machten opgedrongen veranderingen die je als burger onvrij maken, die je het gevoel geven dat je speelbal bent, er niet toe doet – en het verstikkende gevoel van machteloosheid dat vervolgens je deel is.
Wie het wantrouwen wil snappen van gewone mensen in de leiding van het land, zegt Koos Terpstra, wie op zoek is naar de diepere achtergronden van al die onlustgevoelens, moet zich eens realiseren hoe anoniem ons dagelijks leven is gemaakt.
Daar is ie: de ov-chipkaart!
Terpstra: ‘Wil je me woedend maken? Om te beginnen: ze zeggen dat je hem krijgt, de ov-chipkaart. Maar ze nemen je de strippenkaart af.
‘Wat er vervolgens gebeurt is echt schandalig en nog nooit vertoond. Er is een instelling die jou een kaart geeft. Je moet die kaart voor een kastje houden, bij het ingaan en het uitgaan. Dan schrijven zij regelrecht een bedrag van je bankrekening af, zonder dat je erbij kunt en zonder dat je een papier ontvangt dat aantoont dat je inderdaad in A en in B bent geweest. En als het ergens fout gaat, heb jij het probleem. De Nederlandse overheid doet alsof het zo hoort.
‘Ik las in de krant dat als je geen saldo hebt – wat een heleboel mensen met regelmaat overkomt – de chipkaart wordt afgesloten zonder dat jou iets wordt gezegd.
‘Iedereen in Nederland roept steeds: waar zit die onvrede, wat gebeurt er toch met dit land? Naar mijn gevoel zit het voor een heel groot deel in de anonimisering. Met dank aan de Nederlandse regering die publieke voorzieningen en publieke diensten op grote schaal verpatst heeft aan de markt.
‘Je wordt overal met een kluitje in het riet gestuurd. Ik vraag je: waar denk je dat agressie vandaan komt? Ik weet waar agressie vandaan komt. Van het feit dat je eindeloos van de kast naar de muur wordt gestuurd. Als je dan eindelijk iemand te pakken hebt van wie je in de verte vermoedt dat hij wel eens verantwoordelijk zou kunnen zijn, gaat zo’n vent boeten voor de hele klerezooi. En niet zo’n beetje ook.
‘Er is een machteloosheid in ons dagelijks leven gekomen die gigantisch is. Je kunt nergens meer bij. Je wordt helemaal gek gemaakt. En dan proberen ze aan je neus te hangen dat de klant steeds onvriendelijker wordt. Nee, nee, nee, nee. De onbeschoftheid zit aan de andere kant.’

donderdag 19 augustus 2010

Koos Terpstra: ‘We zijn de greep op ons eigen bestaan kwijt’ -III-

‘Ik begrijp ook wel dat wie binnenhaalt, altijd een hoop kwijtraakt. Maar als je je hart volgt, zijn er geen compromissen. Als je zegt dat je zult strijden voor een zaak, dan strijd je voor die zaak. In zekere zin doet de uitkomst dan niet meer ter zake. Strijden is helderheid. Maar politiek is langzamerhand verworden tot niks meer zeggen.’

dinsdag 17 augustus 2010

Koos Terpstra: ‘We zijn de greep op ons eigen bestaan kwijt’ -II-

‘Ik zie aan anderen dat ik niet meer jong ben. Ik kom op straat een leuk meisje tegen, ik kijk naar haar, zij kijkt langs me heen alsof ik niet besta. O, denk ik dan, hier staat een oude man naar een leuk meisje te kijken. Anderen maken je ouder. Als ik alleen op een eiland had gewoond, was er niks aan de hand geweest.’

zondag 15 augustus 2010

Koos Terpstra: ‘We zijn de greep op ons eigen bestaan kwijt’ -I-

In de Volkskrant van 10 mei -katern 4, pagina 07- een groot en interessant -gezien zijn opvattingen- gesprek met Koos Terpstra, toneelschrijver, geïnterviewd door Jan Tromp.
Ik ga jullie van een aantal citaten deelgenoot maken.

''De kunst is elke keer opnieuw te ervaren wat er gebeurt. Dat is voor mij de essentie van geluk.’

donderdag 12 augustus 2010

Jullie ontkomen er niet aan

Omdat ik na zo lange tijd stilte weer energiek begonnen ben ontkomen jullie er niet aan dat ik eerst eens het 'gespaarde' weg ga werken. En ga dit ook nog 'terug in de tijd' doen ook. Je bent gewaarschuwd.
In de Volkskrant van 8 mei, p. 6, een stukje van Malou van Hintum over de opvattingen van Felix Steemers die op 11 mei aan de Vrije Universiteit in Amsterdam zijn proefschrift 'Blijvende inzetbaarheid in langere loopbanen' verdedigde.
Ik zal er een en ander uit citeren:



"Ervaring als een optelsom van gewerkte jaren is onbelangrijk"
"Steemers rekent ook af met de mythe dat opleidingen en trainingen de inzetbaarheid van werknemers vergroten. Waar trainingen vooral toe leiden, zegt hij, is overwaardering van de eigen competenties en een hoger salaris. Ze belonen de inzetbaarheid van het verleden, maar leveren geen bijdrage aan die van de toekomst."
"Wat er wél toe doet, is wat Steemers ‘cognitieve flexibiliteit’ noemt: de houding van werknemers tegenover veranderende taken en situaties. Werknemers die leergierig zijn en reflecteren op hun eigen manier van werken en denken, zullen gemakkelijker nieuwe inzichten, kennis en vaardigheden opdoen dan mensen die werken op de automatische piloot. Ook dat heeft met leeftijd niet zo veel te maken – al zal het voor velen waarschijnlijk schrikken zijn dat werknemers volgens Steemers’ onderzoek al vanaf 35 jaar minder goed inzetbaar zijn. Dan heb je nog zeker dertig jaar te gaan!"

woensdag 11 augustus 2010

Dus geen last meer van ...

" ' ... Acht uur?' vroeg Sean. 'Niet iedereen begint zijn dag bij het krieken van de ochtend. Misschien is mevrouw Gallagher wel het negen-tot-vijftype.' Aidan was geen ochtendmens. Hij voelde mee met al die mensen die iedere ochtend hun nog maar halfwakkere lichamen naar kantoor moesten slepen om productief te zijn volgens het schema van een ander."
Heather Lowell, Afrekening in bloed, p. 64

In deemoed

In deemoed, inderdaad. Ik weet het: 'je bent te lang alleen geweest'. Andere bezigheden, verplichtingen weerhielden me. Maar nu, vakantietijd, weer volop goede voornemens. En ik las ook weer, dus een citaat:
'Zoiets mag ík binnenkort doen, als ik met pensioen ga. Dan kan ik gaan slapen wanneer ik er zin in heb. ...'
Vidar Sundstol, Land van dromen, p. 253

Het is maar dat jullie het weten.