Het omgekeerde is vaker waar: zo kijkt ondergeschikte naar de chef

Strak kijken we elkaar elke ochtend klokslag negen uur in de ogen. Hij staat voor mijn bureau en heeft zijn blik op de mijne gefixeerd. Niet precies recht erin, maar een fractie hoger, ergens tussen wenkbrauwen en wimpers. Ik ben een lul, zegt hij.
Niet met woorden maar met zijn blik. Ik zit achter mijn bureau en kijk hem recht in de ogen, niet erboven, niet eronder. Als zijn chef mag ik hem recht in de ogen kijken, hij mag dat niet. Dat weet ik, dat je een lul bent, zeg ik. Bij mij ook geen woord, ook mijn blik zegt alles.

Petros Markaris Het late journaal, p. 7