En dan vergeet hij nog te vermelden: het eikenhouten bord voor de kop, het totaal niet reflecteren op eigen kunnen!
"Hij rekende voor dat het afstoten van onze Wereld de Weekbladpers armer zou maken en besloot met de hoop uit te spreken dat het voornemen heroverwogen werd.
Hij stuurde het stuk naar de directievergadering en kreeg er geen antwoord op. Enkele maanden later besloot de directie met goedkeuring van de OR om het contract met NOVIB over onze Wereld op te zeggen.
'Kan jij daar niet nog iets aan doen?' vroeg redacteur Willy van Rooijen aan Hans toen ze elkaar tegenkwamen.
'Nee,' zei hij treurig, 'de combinatie van domheid en arrogantie die het nu voor het zeggen heeft is dodelijk.'
Het was eruit voordat hij het wist en toen hij het gezegd had, wist hij dat het waar was. Haar onervarenheid, in combinatie met haar geloof in eigen kunnen, maakte Lize tot een wandelende tijdbom.
En hij had haar zo graag alles overgedragen wat hij wist.
'Als je de leiding over een bedrijf krijgt loont het de moeite om er eens goed naar te kijken voordat je dingen anders gaat doen,' had hij haar willen zeggen. 'Dan merk je dat een bedrijf een levend organisme is dat uit zichzelf een groot aantal problemen oplost. Ook al ziet die oplossing er soms wat vreemd en geïmproviseerd uit, het kan een stap zijn in de evolutie.'
Hij had haar willen vertellen over Rinus' gouden uitspraak dat ergens in het bedrijf iemand zit die elke week of maand iets kleins doet dat essentieel is voor het bedrijf, en als hij met vakantie is of ziek en vergeet het over te dragen, dat er dan iets rampzaligs gebeurt."
Hans Vervoort, Het Bedrijf - Confrontatie, p. 206/207
Geen opmerkingen:
Een reactie posten