dinsdag 28 december 2010

Altijd hetzelfde liedje

Hermsen, gepromoveerd filosofe en moeder van twee – toen
nog kleine – kinderen, werkte als docent en onderzoeker aan
de Universiteit van Tilburg. Het ‘gekloot’ daar, zoals ze het
noemt, het seksisme, de kantoorpolitiek: ook dat allemaal
droeg eraan bij dat ze een midlifecrisis kreeg.
Hermsen: ‘Ik was bright en bevlogen, ik dacht echt dat het om
de inhoud zou gaan.Maar het ging om macht, om het politieke
spel, om de poppetjes. Ik deed niet mee en dat heeft me
mijn carrière aan de universiteit gekost.Maar ik ga liever zo
dood dan dat het me om de poppetjes was gegaan.
‘Ik voelde daar helemaal niet de vrijheid om te maken wat ik
wilde maken.Waar het om ging was om in een soort steenkolen-
Engels – alles moet in het Engels en dat beheerst eigenlijk
niemand goed genoeg – internationale publicaties te
leveren voor wetenschappelijke bladen waar bepaalde heren,
meestal heren, het voor het zeggen hebben. Het werkt volgens
een ranking-systeem, zo schuif je op in de hiërarchie en
daar was het allemaal om begonnen. Ik dacht: ik ga hier niet
langer aan meedoen.Mijn collega’s weten allemaal wel hoe
het zit met Hannah Arendt en Heidegger, het ging mij om de
rest van de mensen die het nog níet weten.’
Joke Hermsen, Volkskrant magazine, 25.12.2010, p. 53
>

Geen opmerkingen: