Behoefte aan vrijheid

Even in mijn ouwe doos getast: uit de Volkskrant van 24.10

"Onderzoek wijst erop dat de meeste mensen er veel voor over hebben om eerder met werken te stoppen. Deeltijdwerk blijft onverminderd populair. De nieuwste trend is de opmars van wat de socioloog Dick Pels noemt ‘de economie van zelfstandigen’. Het aantal zzp’ers en freelancers groeit explosief, ondanks de crisis. Velen,ook ouderen, nemen het heft in eigen hand – vaak bij een dreigende reorganisatie of ontslag. Werknemers worden onafhankelijker, individualistischer en beweeglijker. De kenniseconomie vraagt om individueel vakmanschap, om mondigheid
en eigen verantwoordelijkheid. Maar de keuze voor zelfstandigheid is óók ingegeven door de behoefte aan vrijheid. Daarvoor leveren mensen graag inkomen in."

Hans Wansink

Hoge pieten

Alle hoge pieten zitten op de vijfde etage. Ze zijn daar bij elkaar gezet om collectief denkwerk te kunnen verrichten of ze zijn collectief geïsoleerd, zodat wij in elk geval ons werk kunnen doen; hangt ervan af hoe je ernaar kijkt.

Petros Markaris, Het late journaal, p. 13

Klassiek voorbeeld onder pedagogen...

De volgende dag weer een bericht hierover in de VK."Juf: ‘Vandaag gaan we kleien.’Waarop de meisjes ijverig poppetjes beginnen te kneden. De jongetjes daarentegen duwen hompen klei in het neusgat van hun buurman of werpen wat tegen
het plafond, tot ongenoegen van de juf. Het is een klassiek voorbeeld onder pedagogen."
Weer wat geleerd! Klei in het neusgat van je buurman, dat is dus een klassiek voorbeeld onder pedagogen!
Meer 'leuke' uitspraken in dit stukje, hoor. Er is sprake van 'verjuffing'; de didactiek is vervrouwelijkt en de 'moeders die speuren naar scholen
met de laatste meester voor de klas' worden gehoord.

'Mannelijke leerkracht sterft uit'

29-10-2009: het stond er echt. In de Volkskrant.
'Mannelijke leerkracht sterft uit'.
Op tijd weg, dus, voordat ik een mammoet werd.

Hoe komt het?
Te weinig mannelijke studenten. De helft ervan breekt ook nog voortijdig de studie af. En veel mannen met pensioen.
Uitstervingsgevaar dus.
Remedie: de opleiding en de wervingscampagnes aanpassen.
Èn de suggestie om mannelijke studenten bij elkaar in één klas te plaatsen.
Vooral over dit laatste kun je lang nadenken...

Nogmaals managers

In het VolkskrantMagazine van 24 oktober wordt Martin Simek geïnterviewd.
Ook hij plaatst opmerkingen over managers -zie ook van der Most-.

'Het betekent vooral dat Hilversum vol managers zit. Een ander zou mij toch bellen: 'Luister Simek, het was dan misschien wat minder geworden, maar we gaan iets bedenken.' Managers doen zoiets niet. Managers zijn voor mij als Oost-Europeaan niets anders dan functionarissen. Het feit dat niemand me belt, zegt iets over de vrijheid in Nederland. Ik hoop voor Nederland én voor mijn kinderen dat Europa niet in handen van de functionarissen valt.'

O zo herkenbare verslaving -het tweede genoemde dan, hoor...!-

'Hooggeëerd publiek,"mompel ik terwijl ik de woonkamer weer in loop, 'ik vraag uw aandacht voor mijn aloude, échte verslaving.'
Werk.
Werk, werk, glorieus werk. Een van de fijnste dingen van een verantwoordelijke baan is dat je jezelf erin kunt verliezen als je daar behoefte aan hebt. Dat het zowel verslavend als stressvol kan zijn.
Ik pak de gele blocnote en de pen van de salontafel. Ze liggen daar altijd klaar voor een van mijn vaste rituelen. 's Avonds laat, zoals nu, wanneer ik alleen thuis ben, ga ik ermee op de bank zitten, trek mijn benen onder me en probeer orde te scheppen in de wirwar van informatie van de zaak waar ik op dat moment aan werk.
Dingen opschrijven bevordert de concentratie en heeft me in de loop der jaren al diverse bruikbare theorieën opgeleverd. Je kunt je er ook beter door focussen. Door aantekeningen te maken op een blocnote kun je gedachten die je op dat moment niet in je hoofd wilt hebben beter op een afstand houden.

Cody McFayen, In het duister, p. 110

Zo vrolijk

Zo'n bericht -VK 01.10.09 katern 1 p. 7- maakt me vrolijk.
Ambtenaren die te horen kregen dat ze langer moesten doorwerken, zijn depressiever dan hun oudere collega’s die nog wel van de bestaande vroegpensioenregeling gebruik konden maken.

en

De groep die een jaar langer moet doorwerken, is duidelijk chagrijniger dan het cohort dat nog met vroegpensioen kan gaan.

Dus als je me zingend ontmoet, dan weet je hoe het komt.

Een paar woorden veranderen de wereld niet

In de documentaire 'Hou me vast, laat me los' komt Alex voor.
Alex van 8 jaar.
Te midden van alle bijzondere kinderen in deze documentaire een nog meer bijzonder kind.
Bekijk hem en beluister zijn uitspraken.

Volkskrant vandaag: twee mooie zinnen ...

VK 10.10.09, katern 7 p. 6:
Weg met grijs – bewonderen mág

Hij had niet de klachten die volgens de klinische definitie bij trauma horen: nachtmerries, hartkloppingen en mijdingsgedrag.

en

Toch is hij een held, want hij voldoet aan een ander kenmerk van helden. Namelijk, dat zij een periode doormaken waarin ze volstrekt alleen zijn in het blijven vasthouden aan hun geloof in de goede zaak.

Méér dan de dans nog redelijk ontsprongen...

Tjeetje. Begrippen als 'arbeidsomstandigheden' en 'reorganisaties'. Ik herken ze.
Bedoeld wordt natuurlijk dat je allerminst vrolijk wordt van wat je om je heen ziet gebeuren.
En dat je dus de dans ontsprongen bent als je je tijdig mocht afwenden.
Gered door de gong, dus:

VK, 29.09.09, katern 1, pagina 11

Geen ondernemers meer...

In een uitzending van Knevel en van den Brink van vrijdag 26 juni 2009 geeft Hennie van der Most het verschil aan tussen een ondernemer en een manager. En opeens weet ik het weer: de ondernemersgeest is totaal uit het (Hoger) onderwijs verdwenen. Slechts de regelaars bleven over.
Kijk maar

Levenslang leren -citaat van Arnold Heertje-

Levenslang leren is het zout der aarde. Kennis, opgevat als een overzicht van het niet-gekende, is de vrucht van leren zonder weerga en zonder grenzen.

Arnold Heertje, Echte economie 2006/2009, p. 11

Eerst maar eens eenvoudig verwijzen

Later kom ik er op terug. Met opmerkingen over de wijze van presenteren en met wat meer gedetailleerde verwijzingen.
Maar voor nu
een algemene verwijzing naar TED Ideas worth spreading

Bang voor blog??

Op de site van de Automatisering Gids valt te lezenOftewel leesbaar:
Weblogs geschreven door kenniswerkers kunnen een waardevolle bijdrage leveren aan hun werkomgeving, maar worden nog te weinig ingezet door organisaties

Er wordt ook een voorwaarde vermeld:
De weblogs moeten wel met passie zijn geschreven en de juiste balans hebben van persoonlijke en zakelijke informatie.
Verrek. Als ik dat eerder geweten had...

Voor een nadere indruk lees dit eens op de blog van Lilia Efimova

Gelukkig, met een relativering...

'Onvervulde verlangens kunnen voor ouderen even funest zijn als voor jongeren.'
'Dus?'
'Elke vrouw met wie ik nauw bevriend ben geweest, heeft me iets over mezelf geleerd. In die zin hebben ze een beter mens van me gemaakt.'
'Ik hoop niet dat je ook het omgekeerde wilt beweren. Dat de omgang met jou betere mensen van je vrouwen heeft gemaakt.'

J. M. Coetzee, In Ongenade, p. 82

Wat een geluk! Deze tekst wordt onmiddellijk gevolgd door de volgende regel:
Hij kijkt haar scherp aan. Ze glimlacht. 'Grapje,' zegt ze.

Vast onvoldoende bekend; uitermate benieuwd...

In 'Nederland Open in Verbinding, Een actieplan voor het gebruik van Open Standaarden en Open Source Software bij de (semi-)publieke sector' staat als 'Actielijn 8' vermeld

Ik ben uitermate benieuwd... Benieuwd naar of dit wel voldoende doorgedrongen is en of men er voldoende van doordrongen is èn benieuwd naar de uitwerking ervan .... Hoe gaat men dit nu als Microsoftvanzelfsprekende adepten aanpakken???

Het werkt niet maar met starre vanzelfsprekendheid houdt men vast aan eigen opvatting

Ik was jarenlang betrokken bij FirstClass, het systeem dat de Faculteit Educatie van de HU in afnemende mate gebruikte de afgelopen jaren, totdat het nog uitsluitend functioneerde bij het SvO waar men ook gedwongen werd om met ingang van 1 september over te gaan op Sharepoint.
Daar valt van alles over te zeggen maar dat doe ik mogelijk wel eens op een nader moment. Waar het me nu om gaat is het volgende: van allerhande kanten bereiken mij berichten over de problemen van de implementatie van dit nieuwe systeem. Men moppert, vindt niet alleen het systeem maar ook de procedures onoverzichtelijk, de ondersteuning is 'aan de techniek' overgedragen en toelating tot het systeem wordt bepaald door afspraken op administratief niveau. OK, zullen vast kinderziektes zijn of moet 'even wennen'. Daar gaat het hier ook maar even niet over.

Waar dan wel over?? Dat daar waar men hulp en ondersteuning vraagt -tot op het hoogste echelon- men verwezen wordt naar de training die in de regio's heeft plaatsgevonden om Sharepoint als docent te leren beheersen en dat men er pas begeleidend mee mag werken als men aan kan tonen door middel van 'een papiertje' dat men opgeleid is. De 'vroegere benadering': de deskundige hulp -zowel technisch als inhoudelijk- ter beschikking te stellen daar waar men er aan toe is -die benadering werkte!- is losgelaten en wordt als te duur gekwalificeerd.
En dat terwijl men op grond van jaren ervaring -en door het oor te luisteren te leggen of eens wat te lezen hierover- zou kunnen weten dat de gekozen aanpak een heilloze -en daarmee geldverslindende- weg is. Voordeel van een dergelijke aanpak is natuurlijk wel dat men ingedekt is, de macht is op de juiste plaats gepositioneerd: er is een aanbod gedaan -zonder enige vorm van evaluatie natuurlijk zowel wat betreft de efficiency van het aanbod als de opbrengst ervan- en men heeft geformuleerd waar men aan moet voldoen voor men er mee mag werken.
Dat het een opzet zou moeten zijn die ten dienste staat van het onderwijs -efficiënter, beter, slagvaardiger handelen als docent en student- wordt totaal terzijde geschoven: het middel is tot doel verheven. Dit geldt trouwens al vele jaren gedurende de sluipende intrede van 'werkplekken', 'shared services', standaardisering in het algemeen. Men wordt eerst tot gelijke monnik gemaakt en krijgt dan een gelijke kap.

Charles Jennings illustreert hier mijn opvatting op gedegen wijze

Het grote genieten - de werkelijkheid van de pensionering

Wat te doen? Achtereenvolgens: ramen lappen, stofzuigen, strijken, houtbewerken, houtwerk beschilderen, aanrecht schoonmaken, aardappels schillen, boontjes afhalen, op je horloge kijken, een borrel nemen, tv-kijken, gehaktballen draaien, klussenklussenklussen, afwassen, sinaasappelen persen, een hond nemen, je ouwe werkplek bezoeken, vrijwilligerswerk, pontbaas worden, fietsen, biljarten, kruiswoordpuzzel oplossen.....
Zien?
- lood in zijn schoenen
- gooit fluitend de deur achter zich dicht
- ik kan ze niet allemaal knuffelen maar in principe zou ik dat willen doen
- 't houdt een keer op
- 't valt niet mee af en toe
- of ik er allemaal wel tijd voor heb
- mijn werk geen moment meer zal missen
- absoluut niet bang om in een zwart gat te vallen
- ik ga jullie wel missen, hè
- om vrije tijd te creëren, heel moeilijk om vooruit te kijken
- 't gelukkigst als we samen iets kunnen doen
- (...) vriend, op de dag dat-ie met de Vut ging kwam hij te overlijden
- overbelaste armen, (...) waar zijn we aan begonnen
- ik mis mijn werk meestal in de ochtend, (...) je zit hier alleen, te licht tegenaan gekeken, valt me toch zwaar af en toe, dat je overal de tijd voor hebt.
- je moet er wel toe komen om tot rust te komen en dat andere los te laten en met dat loslaten daar ben ik nu huilend mee bezig
- ik sta overal alleen voor, alleen maar buffelen
- je komt niet meer aan elkaar toe, (...) en dan kom ik 's avonds thuis, en dan zeg ik van hee we hadden dit toch afgesproken? Waarom is dit niet gedaan; waarom is dat niet gedaan? En dan heeft-ie het gevoel dat-ie zich moet verantwoorden naar mij toe en dat ik een soort opzichter ben. Je merkt ook dat er irritaties nou komen...
- dat-ie wel een invulling zoekt voor z'n week
- 't is gewoon een nachtmerrie
- "ga jij nog wat doen?" "ik kijk wel wat ik tegen kom"
- hij heeft natuurlijk niet zoveel meer te vertellen
- we zijn op het idee gekomen een caravan te kopen
- ik heb soms het idee dat-ie te veel binnen blijft
- ik ben altijd bang dat ik anderen tot last ben
- ik mis 't nog wel, met name 't saamhorigheidsgevoel met collega's
- als je niet meer werkt en je neemt er niet meer aan deel dan ben je toch voor sommige mensen niks meer, je bent je identiteit kwijt
- dat ik eigenlijk de contacten gaat zoeken (...) en daar moet ik aan werken
- ik heb alle tijd van de wereld nu, lekker in 't zonnetje
- voorlopig geniet ik zoals 't eigenlijk zou moeten

En dan al die managerslagen nog

Democratie werkt in een bedrijf alleen als de directie bereid is eraan mee te doen, zoveel wisten ze langzamerhand wel.

Hans Vervoort, Opwinding, p. 398

Salarisgebouw en functiehuis

Er zou een nieuw salarisgebouw ontwikkeld worden en dat moest voldoen aan de volgende eisen:
a. Niemand mocht erop achteruitgaan. Als onverhoopt iemand in een lagere schaal terechtkwam (zoals bij de directie vermoedelijk het geval zou zijn), behield hij zijn rechten op het salaris dat hij verdiende. Zijn opvolger zou pas het lagere salaris krijgen;
b. Het mocht niet meer kosten dan de al gereserveerde 162.000 gulden plus 3% van het totale salarisbudget van het bedrijf;
c. De verhouding tussen hoogste en laagste salaris zou minder moeten worden dan 5:1.
'We gaan aan functieclassificatie doen,' zei Han Rozendaal enkele weken later handenwrijvend in de stafvergadering.
'Functieclassificatie?'
Ja, functieclassificatie. Het is bedacht door een wiskundige. Elke functie in het bedrijf krijgt punten toebedeeld voor dingen als niveau, benodigde kennis en kunde, verantwoordelijkheid, afbreukrisico enzovoort.'
'Afbreukrisico?'vroeg Koos Jongeling. Het leek alsof hij ging gniffelen, maar hij hield zich in.
'Ja, afbreukrisico. Dat geeft aan hoeveel schade je het bedrijf in je functie kan berokkenen door een verkeerde beslissing. Dat is een indicatie van het belang van de functie.'
'Oké. En hoe gaat het dan verder?'
'Nou, elke functie krijgt een puntenaantal. En dan worden ze op basis van dat aantal opgedeeld over salarisschalen. We moeten zelf bepalen hoeveel schalen we willen, het zullen er wel een stuk of tien moeten zijn. En dan volgt het moeilijkste. Hoe zet je de punten om in geld?'
'Hoe zet je de punten om in geld,' herhaalde Koos werktuigelijk, 'gooi het maar in mijn pet.' Van drie kanten begonnen anderen het hem uit te leggen.
'Logaritmische schaalverdelingen,' hoorde Hans Theo Bouwman in het rumoer zeggen. Als financiële man was hij degene die namens de directie het proces zou begeleiden en hij had ervoor gezorgd dat hij er meer van wist dan menselijkerwijs mogelijk was. Er werd een gespecialiseerd bureau ingehuurd, Van der Korn en Bunning, en iedereen maakte een zo eclatant mogelijke omschrijving van zijn functie. Die functieomschrijvingen waren de basis voor de puntentoekenning en het idee was dat ze complementair aan elkaar zouden zijn: wat de een deed kon niet meer behoren tot het takenpakket van een ander. Een jaar lang werd gewogen en herwogen en nog eens herwogen, want bij de Weekbladpers werd niet lichtzinnig geoordeeld. Een hogere score van een collega gaf altijd aanleiding tot protest en de mogelijkheid tot een hoger beroep was vanzelfsprekend in het proces ingebouwd.

Hans Vervoort, Opwinding, p. 204/205

Het beschrevene slaat op 'lang geleden' en is toch zo herkenbaar

Je groeit in het onderwijs

Een overwerkte sloeber, die zich met de verkeerde schoenen aan, langs een veld schor heeft staan schreeuwen bij een onbesliste voetbalwedstrijd tussen een aantal culturele minderheden, die op school de toiletten molesteren en hopen dat hij zijn nek breekt, als hij over het beijzelde schoolplein de fietsenstalling tracht te bereiken, die hem des ochtends nog de huid vol scholden, om hem des middags te beschuldigen van ongewenste intimiteiten, omdat hij een paar koekjes heeft aangenomen van een Marokkaans meisje, dat in de klas gepest wordt en thuis mishandeld, terwijl hij ook nog grote kans loopt om de volgende dag van haar vader een slag voor zijn hoofd te krijgen, omdat hij haar geen vwo-advies heeft gegeven, en die bij thuiskomst meteen zijn tas moet inpakken, om de volgende dag, met alle brugklassers, voor een week naar de Veluwe te vertrekken, als invaller voor een ziekgemelde collega, die thuis zit te kijken naar opwindende adult movies, waarin ongehoorzame meisjes moeten nablijven en strenge leraren er de zweep over leggen, die sloeber, die eerst nog 84 telefoontjes moet voeren om alle geslaagde leerlingen er stuk voor stuk van op de hoogte te brengen dat ze toch nog een zesje hebben gehaald, nadat hij er 0 heeft moeten bellen met de mededeling dat het vwo-advies, achteraf bezien, waarschijnlijk toch niet het juiste advies is geweest, een telefonade die bijna 5 uur in beslag gaat nemen, uitgaande van 3 minuten per gesprek, maal 93. Arme onderwijsman, arme sloeber. Met wallen onder zijn ogen neemt hij het applaus na de musical in ontvangst, met een zeurende koppijn verschijnt hij na het eindexamenfeest weer voor de klas. En als hij dan ten slotte, twee jaar voordat zijn prepensioen hem wordt afgepakt, op een vrijdagmiddag, achter in de klas, plotseling ineenzakt en met zijn hoofd in de prullenbak aan een hartstilstand bezwijkt, kan hij tijdens de crematieplechtigheid net niet meer horen dat hij heus wel wat heeft betekend.

L.H. Wiener, Eindelijk volstrekt alleen, p. 106/107

Meer?

Dat mensen op hun werkplek overlijden, is ongebruikelijk, zeldzaam zelfs. Het zou mensen moeten worden gegund om zich terug te trekken om te sterven. Ze moeten met pensioen gaan of in de gezondheidszorg verdwijnen en dan opeens op een dag in de kantine onderwerp worden van gesprek.

Stieg Larsson, Gerechtigheid, p. 192/193

En hoe gaat dat dan?

Afscheidswoorden

Eindelijk volstrekt alleen, L. H. Wiener

(...) de slotzin van mijn afscheidsrede, uitgesproken begin juli van het jaar 2007, luidde: ' Lieve vrienden, vijanden en overige aanwezigen, nu ga ik weg en dat wordt hoog tijd ook, het ga u allen, en daarmee mijn eigen lief-en-leed-school, in de toekomst, goed.'

p. 103

Ik dacht terug aan de afscheidsspeech op mijn oude school, waarin ik vanwege het feestelijk karakter van die avond geen gal meer wilde spuwen en geen gelijk meer wilde opeisen. Ga erboven staan en verlaat de school met opgeheven hoofd, je lief-en-leed-school, waar je dertig jaar van je leven hebt neergelegd.

p. 215

Zo herkenbaar. Kijk maar.

Me opgeofferd voor de jongeren

(...) een nieuwe mogelijkheid werd geschapen: de VUT. Zestig-plussers werden opgeroepen plaats te maken voor jongeren en vrijwillig hun werkplek te verlaten door akkoord te gaan met een vervroegd pensioen. Tegen 80% van het laatstgenoten salaris. De verwachtingen waren niet hooggespannen, want wie zou er nu 20% van z'n salaris willen inleveren om een paar jaar eerder achter de geraniums te kunnen zitten? En wat zouden de buren niet denken van een nog fitte 60'er die thuis zat? Vermoedelijk zou de conclusie van de buurt zijn dat hij ontslagen was, een schande voor het gezin!
Bij het aan het publiek verkopen van de VUT-gedachte werd dan ook het ethische aspect benadrukt: je hielp er de nieuwe generatie mee. Je offerde jezelf op voor de jongeren. Of het daardoor kwam was niet duidelijk, maar een feit was dat de VUT van meet af aan een groot succes werd. Duizenden nog lang niet versleten arbeiders en kantoormensen klokten met een zucht van verlichting voor de laatste keer uit en begonnen een nieuwe -lang onopgemerkt gebleven- groep te vormen: de actieve senioren. Eenmaal de tuin aan kant en de dertig jaar uitgestelde klussen-in-huis gedaan begonnen zij te lezen, te sporten, te reizen.
Terwijl vroeger met het pensioen een tijdperk van geleidelijk afsterven begon, werd de VUT nu het begin van een echte derde levensfase. De eerste fase die liep tot het trouwen werd over het algemeen gekenmerkt door veel vrije tijd en weinig geld. Daarna volgde de gezinsperiode, waarbij men geen vrije tijd had en vanwege de kinderen en de hypotheek ook meestal krap in het geld zat. De vutters waren de eerste groep die én veel tijd én veel geld had. Kinderen de deur uit, de hypotheek afbetaald en 80% van hun eindsalaris!"

Hans Vervoort, Opwinding, p. 170/171

De dans nog redelijk ontsprongen

Dat alles is nu voorbij. Per 1 augustus 2007 ben ik met vervroegd pensioen gegaan, FPU, zoals deze regeling heet en waarvan zo goed als iedere docent gretig gebruik maakt. All's well that ends well kan ik niet zeggen, hoogstens dat ik de dans nog redelijk ontsprongen ben (...).

L.H. Wiener, Eindelijk volstrekt alleen, p. 101

Vreemd, dan maar rommelen dus

Ik kon dus geen lettertypes, uitlijning e.d. tussentijds -per bericht- aanpassen. Dus maar wat in de template aangepast en de html-code per bericht bewerkt. Lijkt er nu wel weer op.
Tevreden dus.

Citaat van Hans Vervoort

Ik koppelde een citaat van Hans Vervoort aan een eerder opgenomen illustratie van Van Randwijk in 'De macht van het systeem mogelijkheden van het individu april 2009'.
Citaat zien?
De macht van het systeem mogelijkheden van het individu april 2009 zien?

Vreemd

Opeens blijk ik geen lettertype meer te kunnen kiezen, noch de mogelijkheid te hebben om rechts uit te lijnen.
Heb alle instellingen -dacht ik- bekeken.
We gaan er maar mee proberen te leven.

Morgen een volgend citaat. Ik beloof het.

Zelfherstellende organismen

Hoe belangrijk, hoe cruciaal iemand voor een bedrijf ook is, na zijn vertrek vult de leemte zich vanzelf op en binnen de kortste keren is er geen enkele verwijzing meer naar zijn aanwezigheid. Logisch, want hij is er niet meer en het bedrijf moet verder. Het is geen desavouering achteraf want de bewondering blijft en als zo'n functionaris nog eens langskomt en iemand van vroeger ontmoet kan hij rekenen op een hartelijke ontvangst en enkele minuten herinneringen ophalen. Niet veel langer, want het werk roept. En ja, daar maakt hij geen deel meer van uit. Bedrijven zijn zelfherstellende organismen, ze overleven zonder enig hartzeer degenen die er vertrekken.

Hans Vervoort Opwinding, p. 115/116

Hè, Hè, daar is-ie eindelijk weer

Als ik eerlijk ben: ik was er al eerder, hoor. Maar kom er nu pas weer aan toe. Ga jullie bestoken met wat citaten, dat weet ik wel. Vakantie geweest, gelezen en dus ... herkenningspunten.
Je zal het zien.