Citaat om het jaar mooi af te sluiten

'Omdat ik opzag tegen een van je uitbarstingen. David, ik kan mijn leven niet leiden op basis van wat jij al dan niet graag wilt dat ik doe. Niet meer. Je doet alsof alles wat ik doe onderdeel is van jouw levensverhaal. Jij bent de hoofdpersoon, ik ben een bijfiguur die pas halverwege opkomt. Nou, in tegenstelling tot wat jij denkt, zijn mensen niet verdeeld in hoofd- en bijfiguren. Ik speel geen bijrol. Ik heb een eigen leven dat even belangrijk voor mij is als het jouwe voor jou, en in mijn leven ben ik degene die de beslissingen neemt.'

J. M. Coetzee, In Ongenade, p. 228

In januari op een gegeven moment verder ...

De vinger op de zere plek van de machthebbers en ...

Zie het bericht van afgelopen zaterdag. Zo snel gaat het dus!

Zaterdag was André Wetzel al geschorst als directeur voetbalzaken van ADO Den Haag vanwege zijn scherpe kritiek op de raad van commissarissen. Dinsdag besloot de raad Wetzel op staande voet te ontslaan vanwege zijn uitlatingen in een interview met de Volkskrant.
(...)
Dinsdagavond kreeg Wetzel te horen dat hij met zijn ‘beledigende en schofferende opmerkingen’ de club doelbewust schade had berokkend.

Waardigheid

‘Mijn grootvader heeft bij de partizanen gevochten. In de winter van ’42 werd hij gevangengenomen door Ustasa. Werd in een Duits gevangenenkamp buiten Kragujevac gezet. De omstandigheden waren verschrikkelijk, ze kregen geen eten, werden elke dag mishandeld, mochten hun familie niet zien. Ze leden aan ziektes, longontsteking, tyfus, tbc en stierven als vliegen. Maar grootvader was taai. Weigerde op te geven. Het werd lente en het was bijna Pasen. Mijn grootvader en een paar andere gevangenen besloten om Pasen te vieren zoals het hoort. Je weet wel, Servisch-orthodox, met vasten. Ze werkten in een soort fabriek waar banden gefabriceerd werden. Van zeven uur ’s ochtends tot twaalf uur ’s nachts, met normaal gesproken één kleine portie voedsel per dag. Een Duitse bewaarder kwam erachter dat ze vastten en dat ze om Jezus’ lijden te gedenken die dag geen melk, vlees en eieren aten. Hij ging naar een kampchef en kreeg toestemming om extra eten te bestellen. Daar in de fabriek waar grootvader slavenarbeid verrichtte, diende de bewaker een feestmaaltijd op. Ham, worst, karbonade, lver, vis, kaas, eieren. Grootvader was vermagerd en de dag voor het vasten was hij al uitgehongerd. Hij leed aan een soort scheurbuik, verloor zijn tanden als een zesjarige. De bewaker schreeuwde tegen ze: wie eet, hoeft de hele week niet te werken. Stel je die verleiding eens voor, voor één keer te mogen eten tot je genoeg hebt. Uit kunnen rusten. Maar ze hadden nu eenmaal afgesproken dat ze op orthodoxe wijze zouden vasten. De bewaker probeerde ze naar de tafel te sleuren en ze te dwingen te eten. Eén man kon geen weerstand meer bieden. De bewaker kreeg hem tegen de grond. Hield zijn handen op een of andere manier vast en dwong hem zijn mond open te doen. Toen greep grootvader in. Hij sloeg met een ijzeren staaf op het hoofd van de Duitser.’
Mrado onderbrak Nenads verhaal: ‘Heel goed.’
‘Ja, de bewaker ging tegen de vlakte. Als kind vroeg ik mijn grootvader altijd hoe hij dat durfde. Weet je wat hij zei?’
‘Nee. Ik heb dit verhaal nog niet eerder gehoord.’
‘Hij zei het volgende. “Ik ben niet gelovig of religieus. Maar de waardigheid, Nenad, de Servische waardigheid. De bewaker trapte op het eergevoel van die man, en daarmee trapte hij op het mijne. Ik deed het niet voor Jezus, ik deed het voor de eer.” Hij heeft er flink voor moeten boeten, opa. Ik weet nog hoe krom zijn armen waren toen ik klein was. Maar het kon hem niet deren. Hij wist dat hij zijn waardigheid had behouden.’

Jens Lapidus, Snel geld, p. 393

Piramidale organisaties: soortgelijke problemen dus

Vandaag in de Volkskrant een interview met André Wetzel, directeur voetbalzaken van ADO onder de titel 'De directeur is de regie kwijt'.

Er wordt gesproken van een machtsstrijd en dat de directeur voetbalzaken lijnrecht tegenover de raad van commissarissen staat.
Laten we de herkenbaarheid maar een handje helpen door enige citaten op te nemen:
‘Ik wil geen marionet van de raad van commissarissen zijn’, zegt de 58-jarige Wetzel, die in mei 2008 als trainer terugkeerde bij ADO en een jaar later Raymond Atteveld aanstelde. ‘Ik laat niet over me heen lopen. De raad heeft mijn regie getorpedeerd. Heel Nederland kan zien dat ik de club zo niet kan managen. Als ik op deze wijze word gepasseerd, ontstaat er een onwerkbare situatie.’
Wetzel, fel: ‘Gepasseerd is nog netjes uitgedrukt. Ik voel me gepiepeld.’

‘Ik werd ten onrechte wel eens André Allmighty genoemd. Ik bespreek juist alles met de raad van commissarissen. Maar het kan niet zo zijn dat bestuurders die niet geschoold zijn in de voetballerij voor mij gaan bepalen hoe het beleid wordt uitgevoerd. Als ik de verantwoordelijkheid draag, moeten de bevoegdheden ook bij mij liggen.’

Wetzel verlangt van de commissarissen dat ze niet tornen aan zijn bevoegdheden, zich onthouden van nieuwe interventies en terughoudend zijn in hun uitlatingen in de media. ‘Anders wordt het onbeheersbaar bij ADO. We moeten met één mond spreken.’
Veel indruk lijkt het pleidooi van Wetzel niet te maken op het hoogste orgaan van de club. Zijn laatste gesprekken met de raad van commissarissen verliepen onbevredigend. ‘Ze waren ook weinig toegeeflijk, hadden naar hun idee niets fout gedaan.’ Wetzel diende ze stevig van repliek. ‘Er is een grens overschreden. Ik heb de raad laten weten dat dit valt in de categorie: eens maar nooit weer. Ik begrijp dat de commissarissen vanwege de precaire financiële situatie bij de club wat dichter op de bedrijfsvoering gaan zitten. Maar dat is iets anders dan mensen overrulen.
‘Dan verword je tot een voetbalbestuur of nog erger: een elftalcommissie. Dat accepteer ik niet. Het staat duidelijk in mijn contract dat ik het technisch beleid voer bij ADO, daar moeten de commissarissen vanaf blijven. Dan loop je bij mij tegen een muur op. Ze gaan niet mijn werk doen.

Niks piramidaal: zo organiseer je de werkvloer dus!

… We kunnen wat leren van die islamitische terreurnetwerken. Ze kennen elkaar maar nauwelijks. Toch werken ze voor hetzelfde doel. Als één liga gepakt wordt, verstoort dat het geheel niet. Zo moeten we het aanpakken. Clusterdenken heet dat met een mooi woord. Weg met de oude, hiërarchische organisatie. Een of andere Zweedse ondernemerspief zei het zo: “Sloop de piramides”. Dat vind ik goed klinken’.

Jens Lapidus, Snel geld, p. 287

Beeldvorming: ICT-beheer - de nieuwe macht

Een (ex)collega leverde mij het beeld. Zij verhaalde van de perikelen met de thuiswerkcomputers die uitgeleverd worden met een netwerkconfiguratie erop opdat er als men centraal bijeenkomt onmiddellijke toegang mogelijk is. Dat dit tot gigantische problemen leidt in de thuissituatie -waar het veel en veel meer wordt benut- is dan jammer: Immers -steeds meer, steeds rigoureuzer, steeds meer zonder enige uitzondering; Regel is regel.
"Hij wordt in Utrecht gewoon aan de tap gehangen en elk beestje krijgt hetzelfde voer."
En dit is dus het beeld:

Zo is het!

Thuiswerk

In de Automatisering Gids van vandaag:
Zinsnede:
dat men in een op de vijf gevallen thuiswerken als ‘volwaardig’ alternatief geaccepteerd heeft voor het op kantoor werken.
Ik kom er op terug, ooit.

Hooglijk verbaasd

In de volkskrant van 5 december staat een interview met Jacqueline Cramer

Onder de kop 'Ambtenaar moet meepraten op internet' worden delen uit dit interview elders separaat aangehaald

Kortom: Cramer pleit er voor dat ambtenaren meer mogelijkheden moeten krijgen om mee te doen aan internetdiscussies:
'Dankzij internet zijn mensen veel mondiger geworden, veel deskundiger.’ Daar moet de overheid volgens Cramer mee om leren gaan. ‘Ik zou het goed vinden als ambtenaren kunnen interveniëren, mee kunnen doen aan chats op internet. Zonder dat zij oordelen over de discussie.’

En dat terwijl ik kort ervoor lees over een andere discussie.

Er wordt bericht over de 'eigendomskwestie' -wie is auteursrechthebbende- in een HBO-instelling. Aangehaald wordt -www.surf.nl/auteursrecht-:
Volgens de CAO heeft uw werkgever de rechten op al het materiaal dat de werknemer heeft gemaakt, indien de werknemer dit gemaakt heeft bij de uitoefening van zijn functie of ten bate van de werkgever (artikel E-7 Auteursrechten en industriële eigendom van de collectieve arbeidsovereenkomst voor het hoger beroepsonderwijs 1 augustus 2007 tot en met 31 juli 2010).
De forumleden waren Huib de Jong (CvB HU) en Kristel Baele (CvB HAN).
Volgens Huib de Jong is de instelling volkomen terecht eigenaar van alle materiaal wat door de medewerkers geproduceerd wordt, of dat nu gebeurt onder werktijd of op de camping. Dus een blog dat geschreven wordt door een medewerker is eigendom van de Hogeschool.
Dus elke email die een medewerker verstuurt is eigendom van de Hogeschool.
Eén van de reacties:
'(...)de deur staat hoogstens open om dan de hostingskosten en gemaakte uren te declareren bij mijn werkgever. Ik zie wel voordelen'.
En dus als ik oneigenlijke dingen in het blog opneem dan draait de werkgever voor de kosten op. En -zoals een ander waarmee ik dit doornam suggereerde- als ik in een 'Stalinistisch blaadje' publiceer dan gebeurt dit onder verantwoordelijkheid van .....

Arnoud Engelfriet geeft het volgende hierover aan:
Door alle rechten bij de instelling te leggen, blijft het inderdaad allemaal zeer hanteerbaar voor die instelling. Maar een zo algemene regel doet geen recht aan de situatie van vandaag waarin werknemers en studenten steeds meer werken zelf publiceren naast hun dienstverband. Het is eenvoudigweg niet meer redelijk om als instelling of werkgever alles toe te eigenen (met hooguit “er kunnen aanvullende afspraken worden gemaakt” want de bureaucratie is daar niet op ingesteld en de onderhandelingspositie van de werknemer te zwak). Een regeling zoals deze HBO-CAO verdient een expliciete uitzondering voor bloggen en andere duidelijk eigen activiteiten.

Opvattingen en discussie dus en dan opeens de mening van Cramer dat juist de werknemer dit meer -vanuit zichzelf- zou moeten doen als er kennelijke onjuistheden worden gesignaleerd op fora.

We leven in een gekke wereld.

Bevoegd gezag bemoeit zich nog net niet met de eieren

(…) en alles in handen namen – welke gewassen werden geplant, de prijzen op de markt, wat er werd gedrukt in de kranten, zelfs hoeveel eieren de schrielste kip moest leggen – alles!

Amy Tan De vrouw van de keukengod, p. 273

Thuiswerker

De site van de automatiseringsgids van 3 december
Thuiswerker vindt privézaken regelen legitiem
-De 't' heb ik er maar voor de juistheid achter geplaatst...-
Thuiswerken als 'Het Nieuwe Werken'
Lucas Wensing van StartReady: "Het Nieuwe Werken is niet langer een idee of een wens, maar heel veel organisaties houden zich hier nu actief mee bezig. Wij merken dat in het aantal opdrachten dat wij krijgen. Thuiswerken als exponent van het Nieuwe Werken, zo blijkt uit dit onderzoek, is allang geen uitzondering meer, maar wordt de nieuwe standaard (...)".

We pikken er nog wat uit

Uit het onderzoek blijkt verder dat 46 procent van de ondervraagden aangeeft wel eens thuis te werken, 13 procent doet dat in beperkte mate en 39 procent mag van de werkgever niet thuiswerken. (...)
Overigens is niet onderzocht hoeveel tijd werknemers buiten kantoortijden om thuis voor hun werk bezig zijn of beschikbaar moeten zijn voor hun baas.

Extreem lang de hand boven het hoofd

In de Volkskrant van 25 april 2009 p. 2 het bericht 'Ontmaskering van een serieleugenaar'

over de Nijmeegse schouwburgdirecteur die delen van zijn CV had verzonnen. Hoe is het mogelijk dat iemand op zo'n positie wordt geplaatst, vraag je je af, zonder dat de gegevens gecontroleerd werden? Zo zou hij interim-directeur geweest zijn van een schouwburg en muziekcentrum en tevens zou hij KLM-piloot, Philipstopman en wethouder geweest zijn volgens zijn CV. Hij zou 20 jaar ervoor iets soortgelijks hebben uitgevoerd toen hij in dienst was bij een BV.
Citaten:
'Achteraf zie je een patroon hij staat bijvoorbeeld wel heel vaak op foto's. Maar de wijze waarop hij zichzelf presenteerde, week niet echt af van die van een gemiddelde wethouder aan de frontlinie'.
Verrek, dat is herkenbaar, zeg. De nitwit die je altijd op een foto vooraan ziet staan van wat voor bedrijfsbijeenkomst dan ook. Voert geen klap uit, draagt niets bij maar maakt wel zijn aanwezigheid duidelijk bij dit soort gelegenheden en heeft een gave om pontificaal in beeld te komen als er gefotografeerd wordt.
Heijmen, voorzitter van de ondernemingsraad: 'De raad van commissarissen hield zich doof voor de klachten en hield de directeur extreem lang de hand boven het hoofd, zegt hij. Hij hoopt dat onderzoek antwoord geeft op de vraag waarom.'
Tja, ook zoiets onbegrijpelijks, daar waar het de 'lageren' betreft weet men snel te trappen, daar waar het evident is dat er iets aan de knikker is in het hogere echelon doet men uiterst omzichtig en kijkt de andere kant op.

Maar gelukkig:
'De gemeenteraad besloot vrijdagavond een raadsenquête te houden en het college doet een eigen onderzoek.'
En ... inmiddels is het 5 december en nu lezen we in de Volkskrant p. 3:

Meer dan 7 maanden had men nodig om tot deze conclusie te komen!
De gemeente Nijmegen heeft gefaald in haar toezicht, zo is de conclusie.
'Door het falende toezicht kon het gebeuren dat de directeur veel meer kreeg uitbetaald dan waarvoor hij was aangesteld. De doelen die hij diende te halen, werden niet gecontroleerd noch geëvalueerd. De gemeente heeft wel signalen opgevangen, maar nooit ‘doorgebeten’ en zich gedragen als ‘een tandeloze tijger’.'
Tja ...

Knoop het in je oren

De site van de automatiseringsgids van 1 december
Managers verknallen innovaties Knoop het in je oren.
Veel innovaties mislukken als gevolg van tekortkomingen in het management. Managers leren onvoldoende van hun fouten, mijden risico's, staan onvoldoende open voor samenwerking en zijn vaak te eenzijdig gericht op marginale verbeteringen.

Vanzelfsprekend dat ik dit citeer

Ze (...) wist dat hij ontzettend loyaal was ten aanzien van mensen die hij ooit als vrienden had gedefinieerd, ook als een vriend onmogelijk was en het faliekant mis had. Ze wist ook dat Mikael veel stommiteiten kon accepteren, maar dat er een onuitgesproken grens was die niet mocht worden overschreden. Wáár die grens lag, leek van persoon tot persoon te variëren, maar ze wist dat Mikael een paar keer volledig had gebroken met personen die vroeger goede vrienden waren geweest, omdat ze iets hadden gedaan wat hij als immoreel of onacceptabel beschouwde. Op zulke momenten was hij compromisloos. De breuk was totaal en voor altijd, en er viel niet over te praten.

Stieg Larsson, Gerechtigheid, p. 198/199

Bedenkelijk slaperig niveau

In een uitzending van Pauw en Witteman van woensdag 25 november typeert Freek de Jonge Nederland als een land vol klagers. En inderdaad: het elan is totaal verdwenen.
Kijk maar

Corrupt

‘Neem de man die zijn droom vervuld heeft in een middelgrote gemeente en daar burgemeester is geworden, en denkt dat het erg belangrijk is, met z’n ambtsketen en z’n pak aan en alles. Ja, daar kan je natuurlijk tegen fulmineren, maar waarom zou je. Dat is van alle tijden, van alle eeuwen. Wat je die man toewenst, dat is dat hij ook eens een paar momenten van rijpheid zal hebben, en zal inzien dat het helemaal niets betekent. Maar om daar nu de lering uit te trekken “wordt nooit burgemeester” of “aanvaardt nooit ergens enige autoriteit, want dan word je corrupt”, nee. Natuurlijk word je corrupt, we zijn allemaal corrupt. Voor de ene helft zitten we in de vuiligheid en de modder, en vuile handen krijg je natuurlijk altijd.’

Nop Maas, Gerard Reve, Kroniek van een schuldig leven, p. 682

Ik weet wel anders...

Mijn gelukkigste momenten, mijn ergste momenten – het zijn dingen die alleen ik me herinner, niemand anders herinnert ze zich. Een heel eenzaam gevoel.

Amy Tan, De vrouw van de keukengod, p. 220

Het omgekeerde is vaker waar: zo kijkt ondergeschikte naar de chef

Strak kijken we elkaar elke ochtend klokslag negen uur in de ogen. Hij staat voor mijn bureau en heeft zijn blik op de mijne gefixeerd. Niet precies recht erin, maar een fractie hoger, ergens tussen wenkbrauwen en wimpers. Ik ben een lul, zegt hij.
Niet met woorden maar met zijn blik. Ik zit achter mijn bureau en kijk hem recht in de ogen, niet erboven, niet eronder. Als zijn chef mag ik hem recht in de ogen kijken, hij mag dat niet. Dat weet ik, dat je een lul bent, zeg ik. Bij mij ook geen woord, ook mijn blik zegt alles.

Petros Markaris Het late journaal, p. 7

Niet alleen in de thuiszorg, hoor!

Even aan de vergetelheid ontrukken.
In de Volkskrant van 29 augustus 2009 schreef Marjolijn Februari
In de thuiszorg, hoorde ik laatste een verstandig man zeggen, is inmiddels het soort managers binnengestroomd dat vroeger in de porno-industrie werkte. Uit op het snelle geld en zonder veel consideratie met de medemens.

Vanzelfsprekend

Ze leerde me van beeldende kunst genieten, ze verbeterde mijn Duits aanmerkelijk, ze leerde me zelfs bridgen. Ze bracht me louter door haar spel dingen over muziek bij; de vreugde die het musiceren met haar me gaf, samen of in ons trio, was even groot als de vreugde die het kwartet me schenkt. Ik heb me later gerealiseerd dat ik zelfs over muziek meer van haar had geleerd dan van wie dan ook, want wat ik van haar leerde werd me niet onderwezen.

Vikram Seth, Verwante stemmen, p. 95

Werken. Maar voor de zekerheid ...

Voor de zekerheid dus

Logisch dat ze deze naamgeving kiezen voor een sleutelpositie

Column Producties, dat in 1999 is opgericht door Van Gogh en Van de Westelaken, had op het leven van Van Gogh een keyman-verzekering lopen, een verzekering voor iemand met een sleutelpositie.

Volkskrant van vandaag, voorpagina

Daarom doe ik het zo als ik het doe

(...) door je nieuwsgierigheid te prikkelen. De informatie wordt doelbewust verstopt, onduidelijk gemaakt of in het midden gelaten in de hoop dat je wordt gemotiveerd om haar te gaan vinden. Je aandacht wordt getrokken doordat je kennis in het vooruitzicht wordt gesteld. Zo wordt je verleid door je eigen onwetendheid.

Roland van der Horst, Nieuwsgierigheid, Hoe wij elke dag worden verleid, NwAdam, p. 10

Een weg, hoe dan ook

Aut inveniam viam aut faciam. (...) Ik zal een weg vinden of er zelf een banen.

Paul Christopher, Het Michelangelo Mysterie, p. 196

Is dit wel 'zagen', of gewoon de onrust van alle tijden en overal?

‘Veel van de theatermakers – nu ben ik aan het zagen – zijn een soort projectontwikkelaars. Vaak heb ik het gevoel, maar misschien is het maar gelul van mij, dat de acteur er eigenlijk niet zoveel meer toe doet. De makers, zoals ze tegenwoordig heten, hebben iets bedacht en plaatsen daar mensen in, in plaats van uit te gaan van het kloppende hart, de spelers. (...)'

Interview met Jan Declier, 'Ik vrees dat ik de zin van het leven niet meer ga ontdekken', VK-Bijlage 22.08.09

Ook mìjn relatie met kennis?

Als een botanicus door een wei wandelt kiest hij de bloemen heel systematisch, hij weet welke hem interesseert en welke hem helemaal niet interesseert; hij neemt beslissingen, verwerpt, legt verbanden. Maar als een tourist door de wei loopt, worden de bloemen op een heel andere manier gekozen, een omdat hij geel is, een andere omdat hij blauw is, een derde omdat hij lekker ruikt, een vierde omdat hij precies aan de rand van het pad staat. Ik geloof dat mijn relatie met kennis zo geweest is.

Susanna Tamaro, De stem van je hart, 1994, p. 44

Geen verplichte werkzaamheden meer ... dus

Spelen met mijn spulletjes????

Onderwerp van gesprek in de kantine

Op 15 september droeg ik bij: Dat mensen op hun werkplek overlijden, is ongebruikelijk, zeldzaam zelfs. Het zou mensen moeten worden gegund om zich terug te trekken om te sterven. Ze moeten met pensioen gaan of in de gezondheidszorg verdwijnen en dan opeens op een dag in de kantine onderwerp worden van gesprek.

Stieg Larsson, Gerechtigheid, p. 192/193

Geïllustreerd:

Ieder kind

'Elk kind is een individu, een ster, en moet zich optimaal kunnen ontplooien.'
Bron

Stel nu eens dat ik

eens zou gaan proberen te koken, dan zal je zien dat het resultaat is

Gummbah, VK 08-10-09

Behoefte aan vrijheid

Even in mijn ouwe doos getast: uit de Volkskrant van 24.10

"Onderzoek wijst erop dat de meeste mensen er veel voor over hebben om eerder met werken te stoppen. Deeltijdwerk blijft onverminderd populair. De nieuwste trend is de opmars van wat de socioloog Dick Pels noemt ‘de economie van zelfstandigen’. Het aantal zzp’ers en freelancers groeit explosief, ondanks de crisis. Velen,ook ouderen, nemen het heft in eigen hand – vaak bij een dreigende reorganisatie of ontslag. Werknemers worden onafhankelijker, individualistischer en beweeglijker. De kenniseconomie vraagt om individueel vakmanschap, om mondigheid
en eigen verantwoordelijkheid. Maar de keuze voor zelfstandigheid is óók ingegeven door de behoefte aan vrijheid. Daarvoor leveren mensen graag inkomen in."

Hans Wansink

Hoge pieten

Alle hoge pieten zitten op de vijfde etage. Ze zijn daar bij elkaar gezet om collectief denkwerk te kunnen verrichten of ze zijn collectief geïsoleerd, zodat wij in elk geval ons werk kunnen doen; hangt ervan af hoe je ernaar kijkt.

Petros Markaris, Het late journaal, p. 13

Klassiek voorbeeld onder pedagogen...

De volgende dag weer een bericht hierover in de VK."Juf: ‘Vandaag gaan we kleien.’Waarop de meisjes ijverig poppetjes beginnen te kneden. De jongetjes daarentegen duwen hompen klei in het neusgat van hun buurman of werpen wat tegen
het plafond, tot ongenoegen van de juf. Het is een klassiek voorbeeld onder pedagogen."
Weer wat geleerd! Klei in het neusgat van je buurman, dat is dus een klassiek voorbeeld onder pedagogen!
Meer 'leuke' uitspraken in dit stukje, hoor. Er is sprake van 'verjuffing'; de didactiek is vervrouwelijkt en de 'moeders die speuren naar scholen
met de laatste meester voor de klas' worden gehoord.

'Mannelijke leerkracht sterft uit'

29-10-2009: het stond er echt. In de Volkskrant.
'Mannelijke leerkracht sterft uit'.
Op tijd weg, dus, voordat ik een mammoet werd.

Hoe komt het?
Te weinig mannelijke studenten. De helft ervan breekt ook nog voortijdig de studie af. En veel mannen met pensioen.
Uitstervingsgevaar dus.
Remedie: de opleiding en de wervingscampagnes aanpassen.
Èn de suggestie om mannelijke studenten bij elkaar in één klas te plaatsen.
Vooral over dit laatste kun je lang nadenken...

Nogmaals managers

In het VolkskrantMagazine van 24 oktober wordt Martin Simek geïnterviewd.
Ook hij plaatst opmerkingen over managers -zie ook van der Most-.

'Het betekent vooral dat Hilversum vol managers zit. Een ander zou mij toch bellen: 'Luister Simek, het was dan misschien wat minder geworden, maar we gaan iets bedenken.' Managers doen zoiets niet. Managers zijn voor mij als Oost-Europeaan niets anders dan functionarissen. Het feit dat niemand me belt, zegt iets over de vrijheid in Nederland. Ik hoop voor Nederland én voor mijn kinderen dat Europa niet in handen van de functionarissen valt.'

O zo herkenbare verslaving -het tweede genoemde dan, hoor...!-

'Hooggeëerd publiek,"mompel ik terwijl ik de woonkamer weer in loop, 'ik vraag uw aandacht voor mijn aloude, échte verslaving.'
Werk.
Werk, werk, glorieus werk. Een van de fijnste dingen van een verantwoordelijke baan is dat je jezelf erin kunt verliezen als je daar behoefte aan hebt. Dat het zowel verslavend als stressvol kan zijn.
Ik pak de gele blocnote en de pen van de salontafel. Ze liggen daar altijd klaar voor een van mijn vaste rituelen. 's Avonds laat, zoals nu, wanneer ik alleen thuis ben, ga ik ermee op de bank zitten, trek mijn benen onder me en probeer orde te scheppen in de wirwar van informatie van de zaak waar ik op dat moment aan werk.
Dingen opschrijven bevordert de concentratie en heeft me in de loop der jaren al diverse bruikbare theorieën opgeleverd. Je kunt je er ook beter door focussen. Door aantekeningen te maken op een blocnote kun je gedachten die je op dat moment niet in je hoofd wilt hebben beter op een afstand houden.

Cody McFayen, In het duister, p. 110

Zo vrolijk

Zo'n bericht -VK 01.10.09 katern 1 p. 7- maakt me vrolijk.
Ambtenaren die te horen kregen dat ze langer moesten doorwerken, zijn depressiever dan hun oudere collega’s die nog wel van de bestaande vroegpensioenregeling gebruik konden maken.

en

De groep die een jaar langer moet doorwerken, is duidelijk chagrijniger dan het cohort dat nog met vroegpensioen kan gaan.

Dus als je me zingend ontmoet, dan weet je hoe het komt.

Een paar woorden veranderen de wereld niet

In de documentaire 'Hou me vast, laat me los' komt Alex voor.
Alex van 8 jaar.
Te midden van alle bijzondere kinderen in deze documentaire een nog meer bijzonder kind.
Bekijk hem en beluister zijn uitspraken.

Volkskrant vandaag: twee mooie zinnen ...

VK 10.10.09, katern 7 p. 6:
Weg met grijs – bewonderen mág

Hij had niet de klachten die volgens de klinische definitie bij trauma horen: nachtmerries, hartkloppingen en mijdingsgedrag.

en

Toch is hij een held, want hij voldoet aan een ander kenmerk van helden. Namelijk, dat zij een periode doormaken waarin ze volstrekt alleen zijn in het blijven vasthouden aan hun geloof in de goede zaak.

Méér dan de dans nog redelijk ontsprongen...

Tjeetje. Begrippen als 'arbeidsomstandigheden' en 'reorganisaties'. Ik herken ze.
Bedoeld wordt natuurlijk dat je allerminst vrolijk wordt van wat je om je heen ziet gebeuren.
En dat je dus de dans ontsprongen bent als je je tijdig mocht afwenden.
Gered door de gong, dus:

VK, 29.09.09, katern 1, pagina 11

Geen ondernemers meer...

In een uitzending van Knevel en van den Brink van vrijdag 26 juni 2009 geeft Hennie van der Most het verschil aan tussen een ondernemer en een manager. En opeens weet ik het weer: de ondernemersgeest is totaal uit het (Hoger) onderwijs verdwenen. Slechts de regelaars bleven over.
Kijk maar

Levenslang leren -citaat van Arnold Heertje-

Levenslang leren is het zout der aarde. Kennis, opgevat als een overzicht van het niet-gekende, is de vrucht van leren zonder weerga en zonder grenzen.

Arnold Heertje, Echte economie 2006/2009, p. 11

Eerst maar eens eenvoudig verwijzen

Later kom ik er op terug. Met opmerkingen over de wijze van presenteren en met wat meer gedetailleerde verwijzingen.
Maar voor nu
een algemene verwijzing naar TED Ideas worth spreading

Bang voor blog??

Op de site van de Automatisering Gids valt te lezenOftewel leesbaar:
Weblogs geschreven door kenniswerkers kunnen een waardevolle bijdrage leveren aan hun werkomgeving, maar worden nog te weinig ingezet door organisaties

Er wordt ook een voorwaarde vermeld:
De weblogs moeten wel met passie zijn geschreven en de juiste balans hebben van persoonlijke en zakelijke informatie.
Verrek. Als ik dat eerder geweten had...

Voor een nadere indruk lees dit eens op de blog van Lilia Efimova

Gelukkig, met een relativering...

'Onvervulde verlangens kunnen voor ouderen even funest zijn als voor jongeren.'
'Dus?'
'Elke vrouw met wie ik nauw bevriend ben geweest, heeft me iets over mezelf geleerd. In die zin hebben ze een beter mens van me gemaakt.'
'Ik hoop niet dat je ook het omgekeerde wilt beweren. Dat de omgang met jou betere mensen van je vrouwen heeft gemaakt.'

J. M. Coetzee, In Ongenade, p. 82

Wat een geluk! Deze tekst wordt onmiddellijk gevolgd door de volgende regel:
Hij kijkt haar scherp aan. Ze glimlacht. 'Grapje,' zegt ze.

Vast onvoldoende bekend; uitermate benieuwd...

In 'Nederland Open in Verbinding, Een actieplan voor het gebruik van Open Standaarden en Open Source Software bij de (semi-)publieke sector' staat als 'Actielijn 8' vermeld

Ik ben uitermate benieuwd... Benieuwd naar of dit wel voldoende doorgedrongen is en of men er voldoende van doordrongen is èn benieuwd naar de uitwerking ervan .... Hoe gaat men dit nu als Microsoftvanzelfsprekende adepten aanpakken???

Het werkt niet maar met starre vanzelfsprekendheid houdt men vast aan eigen opvatting

Ik was jarenlang betrokken bij FirstClass, het systeem dat de Faculteit Educatie van de HU in afnemende mate gebruikte de afgelopen jaren, totdat het nog uitsluitend functioneerde bij het SvO waar men ook gedwongen werd om met ingang van 1 september over te gaan op Sharepoint.
Daar valt van alles over te zeggen maar dat doe ik mogelijk wel eens op een nader moment. Waar het me nu om gaat is het volgende: van allerhande kanten bereiken mij berichten over de problemen van de implementatie van dit nieuwe systeem. Men moppert, vindt niet alleen het systeem maar ook de procedures onoverzichtelijk, de ondersteuning is 'aan de techniek' overgedragen en toelating tot het systeem wordt bepaald door afspraken op administratief niveau. OK, zullen vast kinderziektes zijn of moet 'even wennen'. Daar gaat het hier ook maar even niet over.

Waar dan wel over?? Dat daar waar men hulp en ondersteuning vraagt -tot op het hoogste echelon- men verwezen wordt naar de training die in de regio's heeft plaatsgevonden om Sharepoint als docent te leren beheersen en dat men er pas begeleidend mee mag werken als men aan kan tonen door middel van 'een papiertje' dat men opgeleid is. De 'vroegere benadering': de deskundige hulp -zowel technisch als inhoudelijk- ter beschikking te stellen daar waar men er aan toe is -die benadering werkte!- is losgelaten en wordt als te duur gekwalificeerd.
En dat terwijl men op grond van jaren ervaring -en door het oor te luisteren te leggen of eens wat te lezen hierover- zou kunnen weten dat de gekozen aanpak een heilloze -en daarmee geldverslindende- weg is. Voordeel van een dergelijke aanpak is natuurlijk wel dat men ingedekt is, de macht is op de juiste plaats gepositioneerd: er is een aanbod gedaan -zonder enige vorm van evaluatie natuurlijk zowel wat betreft de efficiency van het aanbod als de opbrengst ervan- en men heeft geformuleerd waar men aan moet voldoen voor men er mee mag werken.
Dat het een opzet zou moeten zijn die ten dienste staat van het onderwijs -efficiënter, beter, slagvaardiger handelen als docent en student- wordt totaal terzijde geschoven: het middel is tot doel verheven. Dit geldt trouwens al vele jaren gedurende de sluipende intrede van 'werkplekken', 'shared services', standaardisering in het algemeen. Men wordt eerst tot gelijke monnik gemaakt en krijgt dan een gelijke kap.

Charles Jennings illustreert hier mijn opvatting op gedegen wijze

Het grote genieten - de werkelijkheid van de pensionering

Wat te doen? Achtereenvolgens: ramen lappen, stofzuigen, strijken, houtbewerken, houtwerk beschilderen, aanrecht schoonmaken, aardappels schillen, boontjes afhalen, op je horloge kijken, een borrel nemen, tv-kijken, gehaktballen draaien, klussenklussenklussen, afwassen, sinaasappelen persen, een hond nemen, je ouwe werkplek bezoeken, vrijwilligerswerk, pontbaas worden, fietsen, biljarten, kruiswoordpuzzel oplossen.....
Zien?
- lood in zijn schoenen
- gooit fluitend de deur achter zich dicht
- ik kan ze niet allemaal knuffelen maar in principe zou ik dat willen doen
- 't houdt een keer op
- 't valt niet mee af en toe
- of ik er allemaal wel tijd voor heb
- mijn werk geen moment meer zal missen
- absoluut niet bang om in een zwart gat te vallen
- ik ga jullie wel missen, hè
- om vrije tijd te creëren, heel moeilijk om vooruit te kijken
- 't gelukkigst als we samen iets kunnen doen
- (...) vriend, op de dag dat-ie met de Vut ging kwam hij te overlijden
- overbelaste armen, (...) waar zijn we aan begonnen
- ik mis mijn werk meestal in de ochtend, (...) je zit hier alleen, te licht tegenaan gekeken, valt me toch zwaar af en toe, dat je overal de tijd voor hebt.
- je moet er wel toe komen om tot rust te komen en dat andere los te laten en met dat loslaten daar ben ik nu huilend mee bezig
- ik sta overal alleen voor, alleen maar buffelen
- je komt niet meer aan elkaar toe, (...) en dan kom ik 's avonds thuis, en dan zeg ik van hee we hadden dit toch afgesproken? Waarom is dit niet gedaan; waarom is dat niet gedaan? En dan heeft-ie het gevoel dat-ie zich moet verantwoorden naar mij toe en dat ik een soort opzichter ben. Je merkt ook dat er irritaties nou komen...
- dat-ie wel een invulling zoekt voor z'n week
- 't is gewoon een nachtmerrie
- "ga jij nog wat doen?" "ik kijk wel wat ik tegen kom"
- hij heeft natuurlijk niet zoveel meer te vertellen
- we zijn op het idee gekomen een caravan te kopen
- ik heb soms het idee dat-ie te veel binnen blijft
- ik ben altijd bang dat ik anderen tot last ben
- ik mis 't nog wel, met name 't saamhorigheidsgevoel met collega's
- als je niet meer werkt en je neemt er niet meer aan deel dan ben je toch voor sommige mensen niks meer, je bent je identiteit kwijt
- dat ik eigenlijk de contacten gaat zoeken (...) en daar moet ik aan werken
- ik heb alle tijd van de wereld nu, lekker in 't zonnetje
- voorlopig geniet ik zoals 't eigenlijk zou moeten

En dan al die managerslagen nog

Democratie werkt in een bedrijf alleen als de directie bereid is eraan mee te doen, zoveel wisten ze langzamerhand wel.

Hans Vervoort, Opwinding, p. 398

Salarisgebouw en functiehuis

Er zou een nieuw salarisgebouw ontwikkeld worden en dat moest voldoen aan de volgende eisen:
a. Niemand mocht erop achteruitgaan. Als onverhoopt iemand in een lagere schaal terechtkwam (zoals bij de directie vermoedelijk het geval zou zijn), behield hij zijn rechten op het salaris dat hij verdiende. Zijn opvolger zou pas het lagere salaris krijgen;
b. Het mocht niet meer kosten dan de al gereserveerde 162.000 gulden plus 3% van het totale salarisbudget van het bedrijf;
c. De verhouding tussen hoogste en laagste salaris zou minder moeten worden dan 5:1.
'We gaan aan functieclassificatie doen,' zei Han Rozendaal enkele weken later handenwrijvend in de stafvergadering.
'Functieclassificatie?'
Ja, functieclassificatie. Het is bedacht door een wiskundige. Elke functie in het bedrijf krijgt punten toebedeeld voor dingen als niveau, benodigde kennis en kunde, verantwoordelijkheid, afbreukrisico enzovoort.'
'Afbreukrisico?'vroeg Koos Jongeling. Het leek alsof hij ging gniffelen, maar hij hield zich in.
'Ja, afbreukrisico. Dat geeft aan hoeveel schade je het bedrijf in je functie kan berokkenen door een verkeerde beslissing. Dat is een indicatie van het belang van de functie.'
'Oké. En hoe gaat het dan verder?'
'Nou, elke functie krijgt een puntenaantal. En dan worden ze op basis van dat aantal opgedeeld over salarisschalen. We moeten zelf bepalen hoeveel schalen we willen, het zullen er wel een stuk of tien moeten zijn. En dan volgt het moeilijkste. Hoe zet je de punten om in geld?'
'Hoe zet je de punten om in geld,' herhaalde Koos werktuigelijk, 'gooi het maar in mijn pet.' Van drie kanten begonnen anderen het hem uit te leggen.
'Logaritmische schaalverdelingen,' hoorde Hans Theo Bouwman in het rumoer zeggen. Als financiële man was hij degene die namens de directie het proces zou begeleiden en hij had ervoor gezorgd dat hij er meer van wist dan menselijkerwijs mogelijk was. Er werd een gespecialiseerd bureau ingehuurd, Van der Korn en Bunning, en iedereen maakte een zo eclatant mogelijke omschrijving van zijn functie. Die functieomschrijvingen waren de basis voor de puntentoekenning en het idee was dat ze complementair aan elkaar zouden zijn: wat de een deed kon niet meer behoren tot het takenpakket van een ander. Een jaar lang werd gewogen en herwogen en nog eens herwogen, want bij de Weekbladpers werd niet lichtzinnig geoordeeld. Een hogere score van een collega gaf altijd aanleiding tot protest en de mogelijkheid tot een hoger beroep was vanzelfsprekend in het proces ingebouwd.

Hans Vervoort, Opwinding, p. 204/205

Het beschrevene slaat op 'lang geleden' en is toch zo herkenbaar

Je groeit in het onderwijs

Een overwerkte sloeber, die zich met de verkeerde schoenen aan, langs een veld schor heeft staan schreeuwen bij een onbesliste voetbalwedstrijd tussen een aantal culturele minderheden, die op school de toiletten molesteren en hopen dat hij zijn nek breekt, als hij over het beijzelde schoolplein de fietsenstalling tracht te bereiken, die hem des ochtends nog de huid vol scholden, om hem des middags te beschuldigen van ongewenste intimiteiten, omdat hij een paar koekjes heeft aangenomen van een Marokkaans meisje, dat in de klas gepest wordt en thuis mishandeld, terwijl hij ook nog grote kans loopt om de volgende dag van haar vader een slag voor zijn hoofd te krijgen, omdat hij haar geen vwo-advies heeft gegeven, en die bij thuiskomst meteen zijn tas moet inpakken, om de volgende dag, met alle brugklassers, voor een week naar de Veluwe te vertrekken, als invaller voor een ziekgemelde collega, die thuis zit te kijken naar opwindende adult movies, waarin ongehoorzame meisjes moeten nablijven en strenge leraren er de zweep over leggen, die sloeber, die eerst nog 84 telefoontjes moet voeren om alle geslaagde leerlingen er stuk voor stuk van op de hoogte te brengen dat ze toch nog een zesje hebben gehaald, nadat hij er 0 heeft moeten bellen met de mededeling dat het vwo-advies, achteraf bezien, waarschijnlijk toch niet het juiste advies is geweest, een telefonade die bijna 5 uur in beslag gaat nemen, uitgaande van 3 minuten per gesprek, maal 93. Arme onderwijsman, arme sloeber. Met wallen onder zijn ogen neemt hij het applaus na de musical in ontvangst, met een zeurende koppijn verschijnt hij na het eindexamenfeest weer voor de klas. En als hij dan ten slotte, twee jaar voordat zijn prepensioen hem wordt afgepakt, op een vrijdagmiddag, achter in de klas, plotseling ineenzakt en met zijn hoofd in de prullenbak aan een hartstilstand bezwijkt, kan hij tijdens de crematieplechtigheid net niet meer horen dat hij heus wel wat heeft betekend.

L.H. Wiener, Eindelijk volstrekt alleen, p. 106/107

Meer?

Dat mensen op hun werkplek overlijden, is ongebruikelijk, zeldzaam zelfs. Het zou mensen moeten worden gegund om zich terug te trekken om te sterven. Ze moeten met pensioen gaan of in de gezondheidszorg verdwijnen en dan opeens op een dag in de kantine onderwerp worden van gesprek.

Stieg Larsson, Gerechtigheid, p. 192/193

En hoe gaat dat dan?

Afscheidswoorden

Eindelijk volstrekt alleen, L. H. Wiener

(...) de slotzin van mijn afscheidsrede, uitgesproken begin juli van het jaar 2007, luidde: ' Lieve vrienden, vijanden en overige aanwezigen, nu ga ik weg en dat wordt hoog tijd ook, het ga u allen, en daarmee mijn eigen lief-en-leed-school, in de toekomst, goed.'

p. 103

Ik dacht terug aan de afscheidsspeech op mijn oude school, waarin ik vanwege het feestelijk karakter van die avond geen gal meer wilde spuwen en geen gelijk meer wilde opeisen. Ga erboven staan en verlaat de school met opgeheven hoofd, je lief-en-leed-school, waar je dertig jaar van je leven hebt neergelegd.

p. 215

Zo herkenbaar. Kijk maar.

Me opgeofferd voor de jongeren

(...) een nieuwe mogelijkheid werd geschapen: de VUT. Zestig-plussers werden opgeroepen plaats te maken voor jongeren en vrijwillig hun werkplek te verlaten door akkoord te gaan met een vervroegd pensioen. Tegen 80% van het laatstgenoten salaris. De verwachtingen waren niet hooggespannen, want wie zou er nu 20% van z'n salaris willen inleveren om een paar jaar eerder achter de geraniums te kunnen zitten? En wat zouden de buren niet denken van een nog fitte 60'er die thuis zat? Vermoedelijk zou de conclusie van de buurt zijn dat hij ontslagen was, een schande voor het gezin!
Bij het aan het publiek verkopen van de VUT-gedachte werd dan ook het ethische aspect benadrukt: je hielp er de nieuwe generatie mee. Je offerde jezelf op voor de jongeren. Of het daardoor kwam was niet duidelijk, maar een feit was dat de VUT van meet af aan een groot succes werd. Duizenden nog lang niet versleten arbeiders en kantoormensen klokten met een zucht van verlichting voor de laatste keer uit en begonnen een nieuwe -lang onopgemerkt gebleven- groep te vormen: de actieve senioren. Eenmaal de tuin aan kant en de dertig jaar uitgestelde klussen-in-huis gedaan begonnen zij te lezen, te sporten, te reizen.
Terwijl vroeger met het pensioen een tijdperk van geleidelijk afsterven begon, werd de VUT nu het begin van een echte derde levensfase. De eerste fase die liep tot het trouwen werd over het algemeen gekenmerkt door veel vrije tijd en weinig geld. Daarna volgde de gezinsperiode, waarbij men geen vrije tijd had en vanwege de kinderen en de hypotheek ook meestal krap in het geld zat. De vutters waren de eerste groep die én veel tijd én veel geld had. Kinderen de deur uit, de hypotheek afbetaald en 80% van hun eindsalaris!"

Hans Vervoort, Opwinding, p. 170/171

De dans nog redelijk ontsprongen

Dat alles is nu voorbij. Per 1 augustus 2007 ben ik met vervroegd pensioen gegaan, FPU, zoals deze regeling heet en waarvan zo goed als iedere docent gretig gebruik maakt. All's well that ends well kan ik niet zeggen, hoogstens dat ik de dans nog redelijk ontsprongen ben (...).

L.H. Wiener, Eindelijk volstrekt alleen, p. 101

Vreemd, dan maar rommelen dus

Ik kon dus geen lettertypes, uitlijning e.d. tussentijds -per bericht- aanpassen. Dus maar wat in de template aangepast en de html-code per bericht bewerkt. Lijkt er nu wel weer op.
Tevreden dus.

Citaat van Hans Vervoort

Ik koppelde een citaat van Hans Vervoort aan een eerder opgenomen illustratie van Van Randwijk in 'De macht van het systeem mogelijkheden van het individu april 2009'.
Citaat zien?
De macht van het systeem mogelijkheden van het individu april 2009 zien?

Vreemd

Opeens blijk ik geen lettertype meer te kunnen kiezen, noch de mogelijkheid te hebben om rechts uit te lijnen.
Heb alle instellingen -dacht ik- bekeken.
We gaan er maar mee proberen te leven.

Morgen een volgend citaat. Ik beloof het.

Zelfherstellende organismen

Hoe belangrijk, hoe cruciaal iemand voor een bedrijf ook is, na zijn vertrek vult de leemte zich vanzelf op en binnen de kortste keren is er geen enkele verwijzing meer naar zijn aanwezigheid. Logisch, want hij is er niet meer en het bedrijf moet verder. Het is geen desavouering achteraf want de bewondering blijft en als zo'n functionaris nog eens langskomt en iemand van vroeger ontmoet kan hij rekenen op een hartelijke ontvangst en enkele minuten herinneringen ophalen. Niet veel langer, want het werk roept. En ja, daar maakt hij geen deel meer van uit. Bedrijven zijn zelfherstellende organismen, ze overleven zonder enig hartzeer degenen die er vertrekken.

Hans Vervoort Opwinding, p. 115/116

Hè, Hè, daar is-ie eindelijk weer

Als ik eerlijk ben: ik was er al eerder, hoor. Maar kom er nu pas weer aan toe. Ga jullie bestoken met wat citaten, dat weet ik wel. Vakantie geweest, gelezen en dus ... herkenningspunten.
Je zal het zien.

Koelie

Hans Jansen, lector bij het lectoraat Vernieuwende Opleidingsmethodiek- en didactiek bij de Hogeschool Utrecht, schreef het proefschrift 'De leraar als koelie (Postmoderne Kritische Pedagogiek)'.








Het is uitgegeven bij Agiel -informatie-.
Er verscheen een vooraankondiging en Prachodayat Biesheuvel, lid van de Kenniskring, schreef er een impressie over.

En ik? Ik kan het signaleren en er een citaat aan toevoegen.

"Daarom mocht ik teruggaan naar de tropen. We wisten daar niets, de koelies konden het minste weten. Maar er kwam een dag waarop ze daar in het moeras, zonder krant en radio, na wekenlang afgesloten te zijn geweest van alles wat berichten uit de buitenwereld kon brengen, plotseling ophielden met werken. Om twaalf uur 'smiddags. Zonder de geringste aanleiding. Er was niets om hen heen veranderd, de arbeidsomstandigheden, het disciplinaire stelsel, alles was het oude, ook het eten.Niet goed en niet slecht. Zoals het daar kon zijn. Zoals het er móest zijn. En op een dag in negentienzeventien, om twaalf uur 's middags, zeiden ze dat ze niet verder wilden werken. Ze kwamen uit het dichte oerwoud te voorschijn, vierduizend koelies, tot hun middel onder de modder, met bloot bovenlichaam; ze legden hun gereedschap, de bijlen en schoppen, neer en zeiden: "Genoeg."

Sándor Márai, Gloed 2001, p. 65

Waar komen ze opeens vandaan?

Al die 'passende' citaten. Waarom loop ik daar nu tegenaan??
"Tegen je zestigste, als de weg achter je langer is dan die welke voor je ligt, zie je iets wat je nooit eerder gezien had: de weg die je hebt afgelegd liep niet rechtdoor maar had veel tweesprongen, bij iedere stap was er een pijl die een andere richting aangaf; hier splitste zich een weggetje af, daar een voetpad door het gras, dat in het kreupelhout verdween. Enkele van deze zijwegen ben je ingeslagen zonder het te merken, andere had je zelfs niet gezien; je weet niet waar de wegen waaraan je geen aandacht hebt besteed, je gebracht zouden hebben, naar een betere of een slechtere plek; je weet het niet maar toch heb je spijt. Je kon iets doen maar hebt het niet gedaan, je bent teruggegaan in plaats van vooruit. Ganzenbord, weet je nog? Het leven gaat bijna net zo."

Susanna Tamaro, De stem van je hart, p. 49/50

Scharrelen, redderen, modderen

Roemer van der Steeg, getiteld 'Pensioen', afkomstig van 'Nu het zo is'.
Ik laat het maar even voor wat het is, ieder zijn eigen ideeën, hè.
Kom er later zeker eens op terug.

Zelfs de teksten in boeken laten je niet met rust

"Mensen worden langzaam oud: eerst wordt je levenslust oud en je zin om onder de mensen te zijn, je weet wel, langzaam wordt alles zo werkelijk, je kent de zin van alles, alles herhaalt zich zo vreselijk voorspelbaar. Ook dat is ouderdom. Als je al weet dat een glas niets anders is dan een glas. En een mens, de arme ziel, is niets anders dan een mens, een sterveling, wat hij ook doet ... en dan wordt je lichaam oud: niet in één keer, nee, eerst worden je ogen oud, of je benen, je maag, je hart. Zo wordt een mens oud, in delen. En dan begint opeens de ziel oud te worden; want al is het lichaam gebrekkig en bederfelijk, de ziel koestert nog verlangens en herinneringen, zij zoekt blijdschap en voelt vreugde. En als dat verlangen naar vreugde voorbij is, blijft er niets anders over dan herinneringen of ijdelheid, en dan word je werkelijk oud, onherroepelijk en definitief. En op een dag word je wakker, je wrijft in je ogen en weet niet meer waarvoor je wakker geworden bent. Wat de dag laat zien, ken je precies: lente of winter, de decors van het leven, het weer, de dagindeling van het leven. Er kan niets verrassends meer gebeuren: zelfs het onverwachte, het ongewone, het afschrikwekkende kan je niet verrassen, want je kent alle mogelijkheden, je verwacht niets meer, niets goeds en niets slechts ... en dat is ouderdom. Er leeft nog iets in je hart, een herinnering, een vaag levensdoel, je zou graag iemand terug willen zien, je zou graag iets willen zeggen of weten, en je weet heel goed dat dat ogenblik op een dag zal komen, en dat het dan niet meer zo wezenlijk zal zijn om de waarheid te weten en te antwoorden als je tijdens de jaren van het wachten dacht. Een mens leert langzaam de wereld te begrijpen en gaat dan dood. Hij begrijpt de verschijnselen en de beweegredenen van de menselijke handelingen."

Sándor Márai, Gloed, p. 141/142

Managers-aanpak?

"In de gouden tijd van onze orde ging het zo: als een abt niet geschikt was voor zijn ambt... een flink glas vergiftigde wijn, en de plaats was vrij voor een opvolger. "

Umberto Eco, De naam van de roos, p. 133

Pfff, zit niet echt schot in

Maar komt wel.
Beloof ik je en beloof ik mezelf.
Ik zal wat achterstanden becommentariëren; het stof er af blazen.

Dat dacht je maar

Al die boeken.
Heerlijk.
Geloof me.
Niks verveling.
Integendeel.
Een meer om leeg te drinken.
Door je handen laten gaan.
Volgordes bepalen.
Afwijken van de volgordes.
Een 'ritme' tussen de verschillende genres bepalen.
Heerlijk dus.

Jordaan, maar niet die ouwe trouwe

link
Gisteren de illustraties gescand en de aanleiding vermeld wat betreft 'De Groene - 1940 1945 - L.J. Jordaan'.

Eindelijk weer paraat

Tja, de toezegging stond er wel, maar ... het duurde toch nog wel even voor ik echt na de luie periode te voorschijn kwam.
Maar heb nu goeie hoop.

Altijd fout gehandeld?

Nou, zeg, is me ook wat. Nu pas de gelegenheid om al die dikke boeken te gaan lezen die jaren lagen te verstoffen in de boekenkast. Te omvangrijk, te onapetijtelijk voor het dagelijkse, werkzame leven. Maar nu .... Nu mogen ze dus. En dus jaren geweten dat er maar één manier is: trouw aan jezelf, je uitgangspunten, je waarden. En dat uitdragen ook!

En dan lees ik nu pas:
'En als je mensen nodig hebt dan sluit je compromissen, dan móet je compromissen sluiten om op te kunnen schieten met die ander, en als je die nodig hebt dan doe je dat ook. Ook al is het voor sommige mensen ... voor mij ... moeilijk om compromissen te sluiten, ook al geeft me dat het gevoel dat ik ... corrupt ben, op de een of andere manier zwak. Ik weet nooit zeker of ik te veel opgeef of niet genoeg.'

Marilyn French, Haar moeders dochter, p. 779

Dus gaan voor het compromis, hoeveel twijfel dit ook meebrengt, want kennelijk heb je 'die mensen' nodig. Ben toch wel blij met mijn eigen uitgangspunt.

En ... dat ik het nu pas lees!

Zo weten jullie dat ook weer

Ik sluit me geheel en al aan.
Bij Gummbah, Volkskrant 070509

Nou, gewoon om te laten zien dat er leven in zit

Maar uiterst weinig.

En ... zal nog wel even duren, want binnenkort lui met de navel in de zon. Maar daarna ... dan gaan we los, hoor. Geen zorgjes, dus.

Welkom voor iedereen

Dit is nog helemaal niets; maar beter dan werkelijk niets.
Toch?